Heaven en Hell

Een tripke naar Sauvegarde, Kemmeke, Buitenland, en Veurt. Zegt u dat niks? Dan misschien is proberen met het Nonnenbos, Wipheide, Hoge Jan en Tijpel. Nog niks? Nu ja, dan houden we het maar bij Bornem en omstreken. Of de 100km Dodentocht.
Ik ben geen ultraloper of ook geen echte wandelaar. Maar elk jaar kriebelt het weer om deel te nemen aan die 100km. Dit jaar was de drive precies minder. Misschien omdat het ondertussen routine begint te worden. Maar de magische datum 08-08-08 en met een marathon in het vooruitzicht deden me weer blindelings naar Bornem voeren.
Vrij laat toegekomen in Bornem waardoor ik goed halverwege in het deelnemersveld aan de startlijn kwam. Een probleem: dit moest ook een looptraining worden als voorbereiding van een marathon. Maar hoe kon ik hier in hemelsnaam lopen in een bende van 10000 wandelaars? Shit shit shit. Waarom niet vroeger vertrokken naar Bornem?
Klokslag negen werd het startschot gegeven en waren we vertrokken. Met eerst 10 minuten schuifelen, duwen en strompelen tot aan de startmeet. Daar werd de straat breder en werd wandelen -of wat daar voor moet doorgaan- mogelijk. Pas na enkele kilometers voorbij Bornem city zag ik kans om te beginnen lopen, hetzij door gazonhofjes, netelzoden en ander gevaarlijk parkoers. Tja, je moet er soms iets voor over hebben om uw goesting gedaan te krijgen.

In Luipegem, na een km of 5, zat ik eindelijk in redelijke positie en kon de training beginnen. Hop naar het pittoreske Weert en de eerste passage langs de Schelde. De grote kudde schapen die de boorden van de Schelde kort en gezond houden zag ik denken “wat doet die grote bende op hol geslagen zotten hier op onzen dijk?” En gelijk hadden ze. Langs de boorden van de oude en de nieuwe Schelde was er terug passage in een volgelopen Bornem, onder luid klokkengeschal. Niet te missen.
Tot daar het opwarmertje. De echte Dodentocht, nee die moest nog beginnen 50km verderop. Via het Buitenland (jaja, zo noemen ze de streek hier) gaat het parkoers een tweede keer langs de Schelde. En met een perfecte timing en een perfecte plaats, de Schelde op zijn mooist : de lichtjes, de stilte, de geur, de geheimzinnigheid, het landhuis van de Vorlats uit “Stille Waters”. Vroeger deed men dit stukje Schelde niet aan en ging het traject door een zompig bos en de “discostraat” (ieder huisje zijn discobar). Maar door de uitgeregende versie van 2004 wordt deze broekpolder sindsdien niet meer aangedaan. Helaas, de discostraat was een leuke oppepper.
Via Hingene, Wintam, Eikevliet, Ruisbroek, Sauvegarde en Kalfort kwam na een kleine 42km het einddoel van de looptraining in zicht. Een machtig entree langs de grote poort naar het hol van den Duvel in Breendonk… Mission completed in vier uur en een kwart. Gezien de moeizame start, heel tevreden. We zijn klaar voor de volgende uitdaging in de Médoc ! …hallo, eerst hier en nu die andere 58km uitlopen. Maar alvorens te starten een beloning : een lokale blonde. Hmmm. Door die eerste 42 km te lopen was ik in de voorste gelederen van de wandelaars terecht gekomen. Ergens rond plaats 140, als ik de toeschouwers mag geloven. Daardoor was het ook nog heel rustig in de post van Breendonk. Ik en 3 wandelaars/lopers hadden den Duvel voor ons alleen :-)). Den brouwer was voor één keer dj en stond als gek plaatjes te draaien. Goed geprobeerd brouwer, maar ik moet verder.
Hop met de geit naar de Palm, 9 km verder. Vanaf nu is het deels lopen en deels stappen. En dat gaat vlot, ondanks de vemoeidheid en de belasting op het gestel. Maar ook de nachtelijke kou werken in op de spieren. Rusten of niet bewegen kunnen door de koude fataal zijn. Ik in mijn kort broekske op zoek naar km 50 en dan kan het aftellen beginnen. In geen verte een 50km bord te vinden noch de struise Palm toren in Steenuffel. Ja, zonder uurwerk en zonder kaart maakt het allemaal nog een beetje spannender. En dan daar ineens het 50km-bord en de Palm. Achter de Palm, in een poepsjiek middelleeuws kasteel was er een stevige en luidruchtige party aan de gang. Waarschijnlijk van de rijke bierboeren hier in de streek. Zeker een tip voor die van Westmalle!
De Palm is de enige plaats waar tijd wordt genomen om droge kleren aan te trekken en preventief Compeed te plakken. Met resultaat, voor het eerst geen enkele blaar. Niet dat je dan met pijnloze voeten aankomt. Die voeten staan toch gloeiend heet, blaren of geen blaren.
Merchtem, Buggenhout,Opdorp, Lippelo… lopen, wandelen, lopen. Dan weer lopen anderen je voorbij. Om daarna die anderen terug in te halen als zij stappen. Af en toe een babbel. Maar het mooiste is wel de ochtendgloren. Dat begint al om kwart na vier als de hanen beginnen te kraaien. De stilte, het opkomend licht, de neerslaande dauw, de eerste zonnestraal, een boerin die half uit de deur van haar koestal hangt en vraagt hoe het er mee gaat…
HEEELP ! ! Problemen aan de linkerknie. Ik kan niet meer lopen :-[ Effe denken : een paar jaren geleden had ik hetzelfde voor aan mijn rechterknie. Oorzaak was toen één of andere pees die irriteerde door het vele ‘schuren’ tegen de zijkant van de knie. Wandelen gaat pijnloos. We zitten rondom km 80. Nu stoppen ? De adrenaline staat onder druk. Neen, stoppen is geen optie. We stappen door.
We vorderen langzaam maar zeker: Puurs, Oppuurs, Sint-Amands, Mariekerke en Branst. Bij boer Zates is de laatste controlepost voor de finish. Een bangelijke plaats. Een klein café langs de oever van de Schelde waar de tijd minstens 100 jaar heeft stil gestaan. En of het nu boer Zates is of schipper Zates, ik weet het niet. Hij heeft in ieder geval een café. Een killer is dat je hier, na 95km, van de Scheldedijk moet afdalen om op zijn erf te geraken. Een erg pijnlijke zaak.
Nu is het echt aftellen geblazen. Nog 5km, nog 4km… Die kilometers duren ooh zo lang. Alles doet pijn. Afzien. Maar welke idioot zou hier nu nog willen opgeven? Nog 500 meter. Tientallen spandoeken van al de vorige edities van de Dodentocht.
De eindstreep.
Den ananas.
De ananasmeisjes.
Den Bornem tripel.
Het diploma.
De medaille.

Het zit erop ! We hebben nog overschot. Zonder probleem kan ik naar het bagage depot stappen en mij omkleden. Ik installeer mij op een strategische plaats op een terras recht voor de aankomstlijn. Mijn supporters zijn te laat. Of het moet zijn dat ik te vroeg ben. Voor mij nen Bornem trippel. Zálig ! Volgens de fans zag ik er niet afgepeigerd uit. “zet aawen ananas maar op tafel. Anders zien de mensen niet dat ge hebt meegedaan.” Tja…

De buit is binnen. Goed voor zes geslaagde deelname. Een verwarde juffrouw aan de aankomst kon echter moeilijk het onderscheid maken tussen het cijfer 6 en het cijfer 9 waardoor ik medaille nr. 9 kreeg overhandigd. Leuk voor mij. Kan ik de volgende 3 jaar passief meedoen. En dan, hop naar nr. 10 ?
Voila, dat was em.
Voor de kandidaten van editie 2009, ik bezorg alvast de gepaste muziek : Highway to hell (van AC/DC , het moet niet altijd Bruce-ke zijn).
De Dodentocht is de Hell, die krijg je. Heaven moet je verdienen ! Maar Heaven en Hell liggen in ieder geval heel dicht bijeen.