Christian bezorgde ons onderstaand leuk verslag van de Night Run:
Surfend over het Wereld Wijde Web kwam ik op een keer uit bij een advertentie aangaande een grote loopwedstrijd niet zo ver hiervandaan over een voor mij net haalbare afstand. 1 apart gegeven echter in dit verhaal: er zou gelopen worden in een pikdonker park! Enige verlichting zou bestaan uit een “headlight” geleverd door de organisator, niet toevallig een grote batterijenfabrikant.
Slim gezien dacht ik in eerste instantie. Die zitten met een gigantische overstock aan lampekes waar ze niet van afraken en dit is de oplossing die de marketingjongens hebben bedacht!
Enkele weken later hoorde ik dat er verscheidene DAL-ers zinnens waren om hier aan deel te nemen en dat ook vorig jaar hadden gedaan. Toch nog maar eens de website opgezocht: 18 euries om mee te mogen lopen inclusief een T-shirt en een headlight is toch best veel geld! Anderzijds is zo eens tussen 5000 mensen lopen in een niet verlicht Rivierenhof wel een unieke belevenis! Toch maar doen dus!
Afspraken werden gemaakt om samen te rijden en dag X naderde snel! Met 2 voertuigen reden we naar Deurne en we konden gelukkig op niet al te grote afstand parkeren. Snel naar het “zenuwcentrum/feestdorp” onze envelopen met startnummer en vouchers voor headlight en T-shirt afhalen. De headlights bleken geen rood achterlichtje te hebben wat toch een gemis gevonden werd ivm het na datum gebruiken op dinsdagavond.
Nancy had voor mij een maatje L gekozen bij de inschrijving afgaande op het feit dat ik met de Start 2 run een XL-etje had en sindsdien toch wel vermagerd was. Ikke in grote paniek want daar zou mijnen dikke buik zeker ni inpassen! Stiekem toch maar bij de XL-stand aangeschoven. Blijkbaar kan Nancy mijn horecagezwel beter inschatten dan ikzelf. Gelukkig mocht ik het toch nog inruilen voor een maatje kleiner. Nadat thuis al enkele “zenuw”toiletbezoekjes hadden plaatsgevonden ook terplekke dit ritueel nog eens herhaald - kwestie van tijdens het lopen niet in de problemen te komen! Op naar de vertrekplaats dan maar! Aldaar aangekomen bleek dat men stevig had geïnvesteerd om de massa op te warmen. Fakkeldragers ,disco lichten, theelichtjes, trommelaars en andere percussionisten en een geluidsinstallatie van hier tot ginder waaruit warm up instructies galmden.
Toevalligheden in de zin van collega’s die net naast mekaar bleken te staan zonder het van mekaar te weten en daarnaast collega’s van een daarnaast staande mede DAL-er lieten ons weten dat de wereld toch weer heel klein bleek te zijn! Doordat we daar ruim op tijd waren hadden de zenuwen weer alle kans om stevig te beginnen gieren. Ik had per slot van rekening nog nooit zulk een afstand gelopen, toch niet in 1 stuk en daardoor was ik ook helemaal niet zeker of ik dit aankon! Allerlei loopstrategieën flitsten door mijn hersenpan: ga ik eens proberen een serieuze prestatie weg te zetten met het risico om te crashen of weken out te zijn of toch maar op veilig spelen en aan een rustig tempo lopen. Sonja gaf mij de raad “doe maar rustig aan” ze gaf ook aan zelf niet in optimale conditie te verkeren en er werd besloten om gewoon allemaal samen te blijven.
Uiteindelijk klonk dan het verlossende startsignaal wat resulteerde in een geschuifel van de massa richting vertrekportaal. Eens hierdoor kon er tot mijn verbazing toch wel gelopen worden. Iets wat Sonja duidelijk met 2 handen aangreep want binnen de 100 meter hadden we al een honderdtal lopers gepasseerd! Om de 50 meter klonk:”Christian zijde nog mee?” Jaak bleek ook in de onmiddellijke nabijheid te lopen,van al de rest geen spoor meer te bekennen. Die zullen wel voor ons lopen opperde Sonja waarop zij alras nog een tandje bijstak! WOW Sonja gingen wij niet rustig aan lopen???? What the hell dacht ik, ik loop gewoon mee zolang het gaat en daarna zien we wel wat er gebeurd. Klinkt het niet dan… Al zeer snel duidde een gezoem aan mijn linkerpols mij op het gegeven dat de eerste km reeds gepasseerd was. Het voordeel van zo snel lopen is namelijk dat ge een heel stuk minder lang moet lopen om een bepaalde afstand te overbruggen !Slalommend als een volleerde alpine skiër gingen we tussen de mede-nachtlopers door,daarbij was ik zo een beetje constant gefocust op die “rode lap” voor mij zijnde Sonja haar rokje. Dit niet zozeer uit oneerbare doelstellingen doch wel omdat dit nu eenmaal een zeer opvallend gegeven was in de donkere massa! Km na km werd aan mekaar geregen en tot mijn grote verbazing kon ik het tempo dat afwisselend door Jaak en Sonja werd opgelegd ook effectief volgen. Na pakweg 5 km was er bevoorrading, hier stopte ik even om mijn beker leeg te drinken. Lopend drinken is iets wat ik nog niet machtig ben wist ik. Mijn looppartners waren ondertussen een tiental meters uitgelopen. Ik had Sonja’s rode lap nog net in zicht maar slaagde er niet in om het gat dicht te trekken, Jaak zag ik niet meer. Naar later bleek was dit voor hem het starschot geweest om “te vertrekken”. Ja jongen dacht ik bij mezelf hier is uw punt gekomen waar ge afgestraft wordt om te denken dat ge met de groten meekunt! Efkens de rode lap losgelaten dan maar en een beetje rustiger gelopen. Dit deed mijn lichaam blijkbaar danig deugd want korte tijd later voelde ik me reeds heel wat fitter! Toch maar terug een stukje sneller lopen dan maar en effectief een paar minuten later kreeg ik Sonja weer terug in het vizier en bijgehaald, Joepii!
We waren ondertussen aangekomen aan km7 waardoor de mogelijkheid dat ik zou kunnen uitlopen toch wel min of meer in zicht kwam. Onderweg was er ook randanimatie voorzien in de vorm van percussie artiesten en ook op moeilijke (slijk) plaatsen waren fakkeldragers die ons op het gevaar duidden waardoor valpartijen toch zo goed mogelijk konden vermeden worden. De laatste km kwam stilaan in zicht, Sonja wist ik vlak achter mij lopen hoewel ze niet meer antwoordde als ik haar riep. Het was dan ook heel druk en door de muziek kon ze mij waarschijnlijk niet horen. Veel lopers begonnen sneller te lopen hetgeen voor mij betekende dat het einddoel in zicht kwam. Tijd om de eindsprint aan te zwengelen dus en met waarschijnlijk nog een 5 à 600 meter te gaan perste ik alles eruit! Niemand mag mij nog passeren spookte als enige gegeven door mijn hersenpan en totaal leeggelopen passeerde ik dan ook de aankomstpoort. Maar wel echt intens gelukkig dat het gelukt was en dan nog op een voor mij echt wel geweldig tempo! Dit heb ik wel voor de volle 100 procent te danken aan de “on field coaching” van Sonja! Waarvoor echt wel zeer grote dank! Volgend jaar zeker weer!
