Op verkenning naar Eindhoven

Enkele weken geleden bracht Luk het idee naar voor om de halve marathon van Eindhoven ter plaatse te gaan verkennen. Hij had bericht gehad van de organisatie dat een verkenningsloop op hetzelfde parcours als de halve marathon en onder begeleiding van motards en bezemwagen zou doorgaan op zondag 28/09 om 8u30. Iedereen was welkom.

Dat leek mij een goed idee. Zo konden we eens zien hoe het gesteld was met onze conditie. Er waren nog geïnteresseerden om mee te rijden waaronder Nicky en Isabelle.

Een matchke zaalvoetbal heeft Luk doen afhaken. Zaterdagavond kreeg ik nog laat telefoon van Isabelle of ik het nog zag zitten om met haar alleen naar Eindhoven te rijden.
Natuurlijk wel !

Zondagmorgen zijn we stipt om 7u00 vertrokken op de carpoolparking te Zoersel. Het is koud (3°) en rustig op de weg. We zijn beiden benieuwd wat ons te wachten staat. Tijdens onze rit naar Eindhoven vertelde Isabelle dat de Dallers uitstekend hadden gelopen in Halle-Zoersel. Proficiat aan alle deelnemers.

Omstreeks kwart voor acht kwamen we toe in Eindhoven: er was niemand te zien, de straat lag vol blikjes, plastiek bekers, papier en andere vuiligheid. Waarschijnlijk zaten we in de uitgaansbuurt. De kuisploeg van ’t stad was zojuist begonnen met de opruimingswerken.

De auto geparkeerd en te voet naar café ’t Lempke, startplaats van de verkenningsloop.

Tegen 8u30 waren er een 300 à 400 lopers aanwezig en werd de start gegeven. De eerste tien kilometer bleven we samen aan een rustig (?) tempo van ongeveer 10 km/u. Daarna kom ieder zijn eigen weg gaan. Enkele motards hielden op de kruispunten het verkeer tegen zodat we ons tempo konden blijven behouden.

Nà ongeveer 7 km zaten we in de achterste gelederen. De bezemwagen was nabij. Navraag leerde ons dat de verkenningsloop bijna uitsluitend wordt bevolkt door echte fanatiekelingen. Zijn wij dat ook ? Waar zijn we nu weer aanbeland, denk je dan.

Toch bleven we ons tempo goed aanhouden. Na 1 uur hadden we 10,2 km gelopen. Hartslag was onder controle. Prima weer: zon, nog frisjes en windstil.

Het parcours (in asfalt/betondallen/klinkerverharding) is vlak, vlak en en nog eens vlak, een enkele viaduct niet te na gesproken. Dat valt goed mee.
Onderweg zie je rijen identieke woningen of woonblokken, brede fiets- en voetpaden. Het stadion van PSV is de moeite. De psychiatrie van Eindhoven zijn we ook gepasseerd. Als je het onderweg niet meer ziet zitten, kan je daar naar rechts afdraaien. Wij zijn echter niet binnen geweest.

Aan kilometer 18 ligt de eindstreep op enkele honderden meters. We worden echter nog een heel eind rond gestuurd. Tussen kilometer 17 en 19 zakt ons tempo wel wat. Geen nood: het is maar een verkenning. De laatste kilometer gaat het weer prima. Isabelle is in vorm (zie ook haar tijd op de 5 km in Halle-Zoersel).
We arriveerden in een tijd van 2u07 en waren zeer opgetogen en content.

Dit had ik niet verwacht. Het schema van Sandy dat we volgen zit goed in mekaar. Een tijd van rond de 2 uur is haalbaar mits goede weersomstandigheden en een goede gezondheid.

In café ’t Lempke was er koffie, thee, broodjes, fruit, enz. en dat alles gratis voor niks. Binnen twee weken worden er duizenden mensen verwacht. Veel muziek en orkestjes onderweg. Een optimale sfeer wordt onder 100 % staatswaarborg gegarandeerd.

Het gaat echt wel leuk worden in Eindhoven.

Dirk

Jeugdig geweld in Halle-Zoersel

De stratenloop in Halle-Zoersel afgelopen zaterdag werd gedomineerd door de jeugd van DAL. Met 7 podiumplaatsen op de 5km en de 10km was onze club uitdrukkelijk aanwezig op deze geslaagde eerste editie met bijna 400 deelnemers waaronder een kleine 30 lopers van onze club.

De eerste plaats op de 5 km was met ruime voorsprong voor Juan Verbruggen bij de mannen en voor Eveline Bosch bij de vrouwen. Verder was er een podiumplaats voor Wim Van Dijck (3e man) en Greet Verstappen (2e vrouw). Nieuwkomer Kristof Verhoeven (5e plaats) en Lance Callebaut (10e plaats) vervolledigden de top-tien.

Op de 10 km werd Lander Sels knap 2e bij de mannen en bij de vrouwen ging de overwinning naar Francy Vanderbiesen. Nog bij de vrouwen eindigde Liliane Marien 3e. Ook een top-10 plaats was er voor Lieven Van Hofstraten (4e plaats) en Winston Franssen (6e plaats).

Uitslag van de DAL-ers :
De DAL foto's zijn hier te bekijken.
Foto's van de organisatie met nog eens DAL-ers vindt je hier.

“Il est cinq heures, Paris s’éveille!”

5:00 : De bus staat vertrekkensklaar in Rijkevorsel. Een kwartiertje later zijn we op weg, op weg naar de meest bruisende lichtstad van Europa, althans als we Maurice mogen geloven.

Na een kleine tussenstop in Antwerpen, waar de laatste reisgezellen ons vervoegen, rijden we door richting Parijs. Reeds na enkele uurtjes worden we voor de eerste keer getrakteerd op de boeiende geschiedenis van het Franse grondgebied. Maurice probeert ons uit te leggen waarom Picardië zo’n mooie streek is. Nachtrust inhalen is er niet meer bij!
Gelukkig weet Maurice een publiek te entertainen en krijgen we de ene woordspeling na de andere om onze oren. Eerst hadden we onze bedenkingen bij deze flauwe humor, maar
naarmate de reis vorderde keken we er steeds meer naar uit!

Tegen de middag zijn we aangekomen in Parijs. We rijden langs de hoge glazen
kantoorgebouwen van La Défense om het contrast met de rest van de architectuur meteen duidelijk te stellen. Enkele kranen versperren de doorgang “Wat een opscheppers” lacht Maurice ons toe!

De opschepper van Maurice

In sneltempo rijden we langs een aantal niet te missen bezienswaardigheden van Parijs – l’Arc de Triomphe, de Eiffeltoren, de Notre Dame, … - om uiteindelijk de bus te parkeren onder het grootste museum dat we ooit gezien hebben: La Louvre!
Aangezien het om een 2-daagse citytrip gaat, hebben we niet de tijd om het Louvre zelf te bezoeken. We houden het dus beter bij de inkomhal en de rijkelijke tuinen op de begane grond. Tijd om iets te eten. We halen snel een snack in een naburig koffiehuis en genieten even van de zon op een bankje in de tuinen van het Louvre!

Nadien wandelen we terug richting bus, die zich reeds enkele straten verder heeft weten te parkeren! Opnieuw een beetje sightseeiing. De meeste bussen in Parijs rijden zonder dak, het lijken wel rijdende clochards! Tegen 16u30 houdt de bus halt onder de Eiffeltoren! Hier schepen we in op een toeristenboot, die ons even meeneemt over de Seine. Met een speciale telefoon kunnen we volgen wat we allemaal voorbijvaren. We komen hier ogen tekort! Zelfs de bruggen waar we onder door komen, zijn de moeite waard om even te bekijken.

Lander, Wouter, Desmond, Wim, Wouter en Steven op de Tour Montparnasse

Een dik uurtje later zetten we weer voet aan grond. De dapperen onder ons trekken de stad in, op zoek naar een waardig avondmaal. De anderen stappen in de bus richting hotel.
Uitgaan in Parijs blijkt niet eenvoudig te zijn. Wil je een café binnen geraken, zie dan dat je genoeg vrouwelijk gezelschap bij je hebt, anders kom je er niet in! Zelfs als de reeds aanwezige vrouwtjes je toewuiven en uitnodigen maak je geen kans. Hier waren we toch even van aangedaan!

Dag 2, het ontbijt: voor sommigen onder ons stelt dit niet veel voor. Acht croissants, daar heb je toch niet mee gegeten! Met een hongerig gevoel stappen we terug in de bus op weg naar de Montparnasse. Deze toren met 59 verdiepingen en een hoogte van om en bij de 210 m leent zich uitstekend voor een prachtig uitzicht over de stad. Bovendien kan je van hieruit alle foto’s nemen die je nodig hebt, om te bewijzen dat je effectief in Parijs geweest ben!
Beneden aan de lift worden we nog getrakteerd op de gezangen van Edith Piaff, gebracht door een fan van het eerste uur. Gelukkig stonden we 38 seconden later op de 56e verdieping!

Nadien voerde de bus ons terug naar de binnenstad om ons kennis te laten maken met het meest kleurrijke museum: het Centre Pompidou! Smaken verschillen, dat is duidelijk!
Vervolgens trekken we richting Notre Dame, waar we opnieuw uitstappen en kunnen genieten van de pracht en praal van deze kerk. Het is zondag, dus pikken we ineens de mis even mee!

Op de middag rijden we verder langs de Champs-Elysées. Na het passeren van deze prachitge boulevard, moeten we even halt houden. Frans, onze chauffeur heeft last van een stijve pols. We besluiten dan maar te gaan eten. Frietjes met steak en mayonnaise.
Meteen wisten we waar Frans die stijve pols heeft opgedaan. Het was namelijk “mayonnaise Française”, stijf geklopt door onze eigenste Frans, die reeds van te voren uit eten was geweest.

Nadien passeren we langs het meest gekende theater van Parijs: de Moulin Rouge, om zo tot bij onze laatste bestemming te komen: de MontMartre, met de Sacré Coeur. Na het bestijgen van de vele trappen en het korte kerkbezoek, zetten we ons op een terrasje om even na te kaarten met een goeie frisse … cola uiteraard!

Dat was het dan! We hebben er destijds hard voor moeten lopen, maar het was zeker de moeite waard! Hopelijk winnen we volgend jaar opnieuw een mooie citytrip! Wie weet waar we dan naar toe kunnen…

Wim, Lander, Desmond, Wouter P, Wouter V & Greet.
En de verslaggever: Steven.

Foto's

Chers Amis, ici le Bordoo quarante-deux !

Zaterdag 6 september 2008 - 9u20, Pauillac (Frankrijk) op het plein Antoine Ferchaud aan de oevers van de Garonne. Door de luidsprekers dreunt "Mesdames et Messieurs. Nous commençons ! ". Ooeps, dat is 10 minuten te vroeg. De marathon zou toch om half tien starten ? Bleu-ke als ik ben, eerst is er de "show". Een schare schaars geklede dames duikt uit het niets en voeren sensuele danspasjes op. In de vertrekzone met dik 8000 starters loopt een blondine op haar hoofd over de menigte. Wat is dat hier allemaal. Als toetje een hevige plensbui. Dat zat niet in de show. Verdomd. Iedereen nat. Maar wij niet alleen, ook de danseressen… weg alle stress. Het aftellen is nu echt begonnen. Nee, niet met een elektronische tijdklok. Job voor de danseressen : strip-tease. Yeah ! Helaas, de laatste stukjes stof houden ze voor na het startschot :-(
We zijn vertrokken. Moeilijke start. Ik zit geprangd tussen een EPO-wagen en massa's toeschouwers, allen met foto-camera in aanslag. Een EPO-wagen zul je afvragen? Nee, geen echte. Zelfgemaakte karren en ander rollend matriaal die lopers in mekaar hebben geknutseld mogen namelijk ook mee. Iedereen is trouwens verkleed. Een Hawai-rokje is een minimum. Ik val op door mijn kleurloos loopplunje. Paters, nonnekens, Flinstones, Tarzans, Michelin mannekes, Mars mannekes, Jimmy Hendrixen,… Je kan het niet bedenken of 't loopt hier rond. En het gaat ver : een streepje naakt, half naakt tot geimproviseerd volledig naakt. Grote groepen verkleed als legioen soldaten, piraten, holbewoners,… met mascottes en vlaggen. Precies een wedstrijd om het meeste op te vallen. De hollanders weten wat ambiance is, maar de fransen moeten hier zeker niet onderdoen.
Langzaam maar zeker komen we op gang. Nog geen kilometer gelopen, zie ik René van de Kasteellopers naast de weg staan "Heey... Hier! Drinken!". Rondom hem een bende van Château Grand-Puy-Ducasse die de ziel uit hun lijf roepen om de dorstigen naar de 'passage obligatoire' te loodsen. Hier met een droge keel voorbij lopen, nee da kan nie. En lekker dat dat wijntje is ! Een paar fotookes en hup terug vertrekken. Daardoor zit ik weer in de trage massa.
De wijn begint al snel te werken, ik moet plassen. Niks toiletten voorzien. Maar geen nood iedereen duikt voor zijn plasje de wijngaarden in. Mannen maar ook vrouwen. Maak dat mee. Ondertussen kom ik bij tettenman, de enige die verkleed is van onze groep. En het mag gezegd, Louis scoort zowel bij mannen als bij vrouwen. "Kom, daar in de bocht links, we moeten stoppen." roept hij me toe. Wat doe je dan als nieuweling naast een ervaren rot. Jawel, stoppen en proeven. Ook deze Château Saint-Mambert mag er wezen.
Door de stevige regenbui juist voor de start, het soms heuvelend landschap en de onverharde wegen is het soms moeilijk en zwaar lopen. Nietemin ambiance te over. Ik heb ze niet geteld, maar volgens de organisatie waren er 54 orkestjes. Gewoon prachtig waren de dorpsfanfares. Zo weggeplukt uit een film van Louis de Funés. Nu ja, prachtig om zien hoe de lokale dorpsdirigent over-stressed een handvol bijeengeraapte dorpsgenoten muziek probeert te laten maken. Prachtig om horen is wel iets anders. Aan de volgende bevoorrading volg ik de wijze raad die mij vooraf gegeven werd : de Château marathon is één groot feest, geniet ervan. Dus stoppen en proeven van die wijn.
Ondertussen zijn we in de streek van Saint-Julien beland. De kastelen zijn hier groot, groter, groots. Immense domeinen. Ik waan me een beetje in Versailles. Prachtig aangelegde tuinen tot in de puntjes onderhouden. Soms werd zelfs de bovenlaag van de toegangsweg tot het domein weggeschraapt om het de lopers comfortabeler te maken. Een kasteeldame met naast haar een kanjer van een hond, komt maar juist boven de ballustrade uit en wuift naar de lopers. Wat een grandeur. Jaja, we lopen verder.

In het majesteuse château Gruard-Larosse speelt het huisorkest de Bitter sweet symphony van the Verve. De violist van de groep zorgt met zijn intro voor kippenvel. Een klasbak. We lopen verder door de wijngaarden met ver achter ons "I can't change… no no no". Ik blijf het deuntje meezingen de rest van de marathon. Enkele snotters van 4-5jaar roepen "Allez messieurs! Bravo. Bon courage!" Wat kan lopen toch mooi zijn.
De kastelen volgen mekaar sneller op. Soms liggen 2 Châteaux minder dan 500 meter uiteen. Toch een beetje veel om dan telkens te proeven. Wijselijk negeer ik enkele proeverijen, tenslotte nog altijd marathon lopen. Niettegenstaande, de hints die ze mij vooraf gegeven hebben om de eindmeet te halen zonder veel van de 23 proeverijen te moeten missen werken prima. Natuurlijk een zwaar hoofd en nog zwaarder benen. Maar in alcohol zit heel veel energie en het zorgt voor euforie. Het heeft dus ook zijn voordelen.
We vorderen, nog 15 km. Richting Saint-Estéphe. Ondanks de vermoeidheid(?) zit het allemaal nog snor. Komt ook door de prima organisatie. Een massa medewerkers die het hele gebeuren in goede banen leiden. Een overvloed aan bevooradingsposten. Top.
Hop naar km 37 want daar begint het mini-eetfestijn. Vanaf dit punt krijg je elke km iets te eten aangeboden : oesters, koteletjes, ijsjes, bier… het zit er allemaal tussen. Je kan zelfs een duik nemen in een heus plonsbad, voor de echte die-hards natuurlijk. Ik passeer Kasteelloper Jan die aan het stappen is en probeer hem moed in te spreken. Tevergeefs. Zijn rug is geblokkeerd en lopen is voor hem niet meer mogelijk.
Daar de aankomst. De rode loper. Een kanjer van een medaille. Een rode fles wijn. Médoc wijn. Was me dat een marathon. Eentje om te koesteren.
We worden niet aan ons lot overgelaten. In een grote tent achter de aankomst is er een party voor de lopers, in een overvloed aan lokale geneugten. Na een deugddoende koude douche zetten we ons neer achter de tent, in een zalig zonnetje aan oevers van de Garonne. De reserves terug bijvullen(…). Het is nu afwachten of iedereen van de groep het einde zal halen. Jawel, uiteindelijk halen alle 17 lopers van onze delegatie de eindmeet. En dat moet gevierd worden !
Morgen mogen we aanschuiven voor de Ballade. Weer een feest.
Met dank aan René Jacobs voor de goede organisatie en de ploeg van de Kasteellopers. Het was het een leuke bedoeling. De Kasteellopers organiseren aanstaande zaterdag trouwens hun loopklassieker, de Monumentenloop.