Hier de foto's van het ledenfeest.
dinsdag 28 oktober 2008
donderdag 23 oktober 2008
De zomer van 2008… en 2009.
Nu de zomer van 2008 definitief achter ons ligt is het tijd om terug te blikken op het afgelopen wegseizoen. Maar ook om vooruit te kijken (of te dromen) naar de zomer van 2009. Wat waren uw favoriete loopwedstrijden van 2008 en/of welke stratenlopen wil je zeker niet missen in 2009 ? De keuzelijst is beperkt tot de lokale stratenlopen en enkele grote organisaties. Natuurlijk zijn suggesties voor verborgen pareltjes of prachtige organisaties meer dan welkom (onder reacties). Je kan maar 1 keer je stem uitbrengen.
vrijdag 17 oktober 2008
Warm aanbevolen
6de Zilvermeerloop over 5 en 10 km - Zaterdag 08 november 2008 om 15u00
Wij ontvingen een uitnodiging om als groep deel te nemen aan deze jogging. Het is een natuurloop over geasfalteerde wegen in het domein van het Zilvermeer in Mol. Afstanden zijn (exact) 5 km/2 ronden of 10 km/4 ronden. Er is een ruime Parking binnen het domein. Kleedkamers en warme douches ter plaatse. Voor iedereen is er een aandenken, een tombola direct na de aankomst. Een aanwezigheidstombola met waardevolle prijzen. Als er voldoende voorinschrijvingen zijn (en vóór 1 november) kunnen we via Sandy met onze groep een korting bekomen op het inschrijvingsbedrag. Zij die interesse hebben of voor info, zie Sandy. Dit is een organisatie van Vabco Mol. De dag nadien staan de veldlopers op dezelfde plaats aan de start voor de Lotto crosscup te Mol.
3de memorial Leo Vantichelen - Zaterdag 29 november 2008 om 13u00
De Spartathlonvrienden Westmalle richten op 29 november 2008 de 3de memorial Leo Vantichelen in. Het gebeuren zal doorgaan te Westmalle, bijeenkomst om 13u in het sportlokaal (Antweepsesteenweg 248, Westmalle 2390.) Wandeling 7 à 8 km, 10km (oefenloop) 25 km ( oefenloop) alles onder begeleiding. Kleedkamers en douches in de Sporthal. Na de oefenlopen en wandeling kan er nog gezellig nagepraat worden in het sportlokaal. Meer info joseph_buteneers@yahoo.com of eric.vercauteren@versatel.be. Bij deelname vooraf een seintje geven op één van deze e-mail adressen.
Wij ontvingen een uitnodiging om als groep deel te nemen aan deze jogging. Het is een natuurloop over geasfalteerde wegen in het domein van het Zilvermeer in Mol. Afstanden zijn (exact) 5 km/2 ronden of 10 km/4 ronden. Er is een ruime Parking binnen het domein. Kleedkamers en warme douches ter plaatse. Voor iedereen is er een aandenken, een tombola direct na de aankomst. Een aanwezigheidstombola met waardevolle prijzen. Als er voldoende voorinschrijvingen zijn (en vóór 1 november) kunnen we via Sandy met onze groep een korting bekomen op het inschrijvingsbedrag. Zij die interesse hebben of voor info, zie Sandy. Dit is een organisatie van Vabco Mol. De dag nadien staan de veldlopers op dezelfde plaats aan de start voor de Lotto crosscup te Mol.
3de memorial Leo Vantichelen - Zaterdag 29 november 2008 om 13u00
De Spartathlonvrienden Westmalle richten op 29 november 2008 de 3de memorial Leo Vantichelen in. Het gebeuren zal doorgaan te Westmalle, bijeenkomst om 13u in het sportlokaal (Antweepsesteenweg 248, Westmalle 2390.) Wandeling 7 à 8 km, 10km (oefenloop) 25 km ( oefenloop) alles onder begeleiding. Kleedkamers en douches in de Sporthal. Na de oefenlopen en wandeling kan er nog gezellig nagepraat worden in het sportlokaal. Meer info joseph_buteneers@yahoo.com of eric.vercauteren@versatel.be. Bij deelname vooraf een seintje geven op één van deze e-mail adressen.
dinsdag 14 oktober 2008
De wet van Murphy
Niet alleen was mijn "prestatie" van zondag ondermaats, bovendien heb ik het op mijn geweten dat mijn haas in de lappenmand ligt. Volgens mij doet de wet van Murphy zich gelden. Man, man, man...miserie, miserie.
Haas(t) en spoed is zelden goed. Het is hierbij nogmaals bewezen.
Limburg boven !
We moeten het geweten hebben dat het op de 12e oktober een zomerse Limburgse zondag ging worden. Ideaal loopweer. Of toch niet helemaal, want voor sommigen was het felle herfstzonnetje in de namiddag iets teveel van het goede.
In Eindhoven, het Limburg boven de landsgrens, waren 11 DAL-ers actief in de 1/2 marathon van Eindhoven. Met 2 guest lopers (familie van) wist onze delegatie 13 prestaties neer te zetten onder deskundig oog van de coaches Hubert en Luk. Hubert was ook fotograaf van dienst en maakte enkele mooie kiekjes. Ook te vermelden dat Luk afgelopen weekend zijn PR 1/2 marathon op scherp 1:27:12 heeft gebracht. Dat belooft voor de toekomst Luk !
Met die andere najaars-klassieker, "Dwars door Hasselt" zitten we in Belgisch Limburg. Maarten Vermeiren liep er de 15Km in 1:03:45 en eindigde net binnen de top 300.
Nog in Limburgse Hechtel waren Desmond en Winston Franssen aan de slag in het Vlaams kampioenschap oriëntatielopen. Desmond wist een puike prestatie neer te zetten door de bronzen plak in de wacht te slepen in de categorie Heren Open. Winston werd in dezelfde race 13e.
In Eindhoven, het Limburg boven de landsgrens, waren 11 DAL-ers actief in de 1/2 marathon van Eindhoven. Met 2 guest lopers (familie van) wist onze delegatie 13 prestaties neer te zetten onder deskundig oog van de coaches Hubert en Luk. Hubert was ook fotograaf van dienst en maakte enkele mooie kiekjes. Ook te vermelden dat Luk afgelopen weekend zijn PR 1/2 marathon op scherp 1:27:12 heeft gebracht. Dat belooft voor de toekomst Luk !
Met die andere najaars-klassieker, "Dwars door Hasselt" zitten we in Belgisch Limburg. Maarten Vermeiren liep er de 15Km in 1:03:45 en eindigde net binnen de top 300.
Nog in Limburgse Hechtel waren Desmond en Winston Franssen aan de slag in het Vlaams kampioenschap oriëntatielopen. Desmond wist een puike prestatie neer te zetten door de bronzen plak in de wacht te slepen in de categorie Heren Open. Winston werd in dezelfde race 13e.
maandag 13 oktober 2008
De halve van Eindhoven
Hier hebben we heel de zomer voor getraind. De halve van marathon van Eindhoven op zondag 12 oktober 2008. Om half elf ’s morgens waren we afgesproken op de P/R te Zoersel.
Met z’n vijftienen zijn we vertrokken: Louis, Sandy, Nancy, Leen en Lieven; May, Jan (neef van May), Vicky, Guido en Hubert; Luc, Tracy, Marjo, Isabelle en ik.
Hubert en Luk waren onze begeleiders/supporters/fotografen/sterke schouders.
Veel volk, veel sfeer. De trommelaars zweepten de deelnemers op. Rond kwart voor twee verschijnt de voorspelde zon. Een zomers gevoel als je daar staat te wachten. Het rode Médoc-shirt van Guido trok de aandacht van de lopers rondom.
Nà
Kilometer 19 was voor mij de lastigste. De laatste twee kilometer ging dan weer vlot. De vele aanmoedigingen waren hier niet vreemd aan.
Daar lag de finish. Mijn eindtijd werd geregistreerd op 2:03:27. Daar was ik zeer tevreden mee. Content, moe en voldaan kon ik op zoek naar de anderen.
Enkelen onder ons zijn nog eventjes een stevige pint (kriek, witte wijn, leffe of trappist) gaan drinken als afsluiting van deze leuke dag en mooie periode van voorbereiding.
Dirk
Leren drinken
Nancy heeft denk ik mooi verwoord wat wij allemaal meegemaakt hebben. Ook ik ben denk ik te vlug gestart met als gevolg: serieus afzien de laatste kilometers.
Mijn dieptepunt beleefde ik aan km 20. Daar stond heel veel volk langs de weg, ambiance volop, rijendichte supporters, veel aanmoedigingen. Dit kon volgens mij en mijne inwendige gps niet anders dan de aankomst zijn. Getracht om toch nog een beetje te versnellen en wat zag ik daar: een spandoek boven de weg met...neen er stond geen finich op maar 20km. Toen zakte de moed echt heel diep in mijn schoenen: nog een km :( Je kan dan zeggen: wat is nu 1 km op 21 km maar als het die laatste is en uw benen voelen aan als sponzen, is dit erg. Ik ben toch blijven lopen, of was het meer strompelen tot aan de eindmeet. We hebben het allemaal gehaald, niemand heeft opgegeven! Dat toont toch het karakter van de Dallers!
Wat mijn titel betreft: hoe kan je in 's hemels naam lopen en drinken. Daar heb ik serieus problemen mee. Hier verloor ik ook altijd een aantal meters op Tracy en Marjo. Ik heb het geprobeerd al lopend te doen, maar dat ging niet. Ik kreeg zelfs water in mijn neus. Tips om dit te trainen?
Verder wens ik onze supporters te bedanken, Hubert en Luc. Ze hebben me wel niet gezien onderweg maar ja, misschien ging ik te snel.
Ook een bedanking voor onze chauffeurs. Ze hebben ons veilig heen en terug gebracht. Merci!
Mijn dieptepunt beleefde ik aan km 20. Daar stond heel veel volk langs de weg, ambiance volop, rijendichte supporters, veel aanmoedigingen. Dit kon volgens mij en mijne inwendige gps niet anders dan de aankomst zijn. Getracht om toch nog een beetje te versnellen en wat zag ik daar: een spandoek boven de weg met...neen er stond geen finich op maar 20km. Toen zakte de moed echt heel diep in mijn schoenen: nog een km :( Je kan dan zeggen: wat is nu 1 km op 21 km maar als het die laatste is en uw benen voelen aan als sponzen, is dit erg. Ik ben toch blijven lopen, of was het meer strompelen tot aan de eindmeet. We hebben het allemaal gehaald, niemand heeft opgegeven! Dat toont toch het karakter van de Dallers!
Wat mijn titel betreft: hoe kan je in 's hemels naam lopen en drinken. Daar heb ik serieus problemen mee. Hier verloor ik ook altijd een aantal meters op Tracy en Marjo. Ik heb het geprobeerd al lopend te doen, maar dat ging niet. Ik kreeg zelfs water in mijn neus. Tips om dit te trainen?
Verder wens ik onze supporters te bedanken, Hubert en Luc. Ze hebben me wel niet gezien onderweg maar ja, misschien ging ik te snel.
Ook een bedanking voor onze chauffeurs. Ze hebben ons veilig heen en terug gebracht. Merci!
Halve Marathon Eindhoven
We hadden om 10.30u afgesproken op de Park and Ride in Zoersel om samen naar Eindhoven te rijden. Er heerste een uitgelaten sfeertje en de zenuwen werden weggelachen. Met 13 deelnemers en Hubert en Luk als supporters vertrokken we richting halve marathon.
Snel een parkeerplaatsje gevonden, vlak onder de kerkentoren, vlakbij de start. Nummers afgehaald en ons startvak gezocht. Ik nam samen met Marjo, Tracy, Vicky, Isabelle, Leen , May en Jan plaats in vak C waar als tijd 1.45u – 2.00 u aangegeven stond (over wishful thinking gesproken…). Sandy met haas Guy, Louis, Dirk en Lieven namen plaats in het startvak voor ons.
Als starttijd was er 14.00u opgegeven, maar ons vak werd pas 14 min later losgelaten. Ik ben samen met May beginnen lopen en ons tempo lag gelijk. We hadden als snelheid 10.5 km/u vooropgesteld, maar ons tempo lag iets hoger. Het liep vlot… voor de eerste 7 km dan toch. Daarna heb ik May, die voortreffelijk liep, laten gaan. Iets trager verder gelopen, maar toch nog geprobeerd om het tempo boven de 10 km/u te houden. Het 10 km punt passeerde ik op 57min 07sec, maar vanaf dan was het afzien. Mijn benen wilden niet meer mee en - zoals we allemaal weten - op is op hé.
Op km 15 stonden Hubert en Luk langs de kant te roepen en eventjes daarna hoorde ik weer een bekende stem , Marjo en Tracy kwamen eraan. “ Komaan Nancy, aanpikken” riep Marjo. Dat gaf nieuwe moed en ik kon terug iets versnellen. Marjo ging er op een gegeven moment als een speer vandoor en dan ben ik samen gebleven met Tracy. We hebben elkaar wat opgepept en meegetrokken en ik liep op 2:07:01 over de finish.
De organisatie was prima en het parcours was mooi, maar het was zwaar, heel zwaar… Lag het aan de zon die de hele tijd pal in ons gezicht scheen, was ik misschien te snel gestart, te weinig gedronken, niet genoeg voorbereid? Wie zal het zeggen? Ik hou meer van korte afstanden, maar ik ben toch blij dat ik nu eindelijk eens een halve marathon gelopen heb. Niet in een supertijd, maar dit persoonlijk record kan ik misschien ooit wel eens verbeteren :-)
De andere Dallers hebben ook allemaal flink hun best gedaan. Er waren er die zeer tevreden waren over hun eindtijd en anderen waren ietsje teleurgesteld omdat het vooropgestelde doel niet bereikt was. We hebben allemaal heelhuids de eindmeet gehaald en da’s het allerbelangrijkste. De chocola die Guy en Luk voor achteraf voorzien hadden smaakte goddelijk, waarvoor dank!
Terwijl ik dit zit te typen, hoor ik Coïtus interruptus op Studio Brussel. Eigenaardig toeval, want over dat nummer hebben we het gisteren nog gehad toen we nog iets gingen drinken. We konden toen niet op de uitvoerder komen, maar nu weet ik het : het is Fad gadget :-)
Hier de officiële uitslag:
Lieven Van Hofstraeten Malle 1:27:12
Guido Wuyts Malle 1:52:25
Jan Mertens Oostmalle 1:52:33
Louis Breugelmans Zoersel 1:52:43
Vicky Reypens Zoersel 1:59:10
Dirk Vercauteren Malle 2:03:27
May Mertens Oostmalle 2:03:29
Marjo de Roover Westmalle 2:04:25
Sandy Breugelmans Zoersel 2:04:48
Nancy Van der Schoot Zoersel 2:07:01
Tracy Hoste Zoersel 2:07:09
Leen Mostmans Zoersel 2:07:21
Isabelle Dierckx Zoersel 2:10:53
Snel een parkeerplaatsje gevonden, vlak onder de kerkentoren, vlakbij de start. Nummers afgehaald en ons startvak gezocht. Ik nam samen met Marjo, Tracy, Vicky, Isabelle, Leen , May en Jan plaats in vak C waar als tijd 1.45u – 2.00 u aangegeven stond (over wishful thinking gesproken…). Sandy met haas Guy, Louis, Dirk en Lieven namen plaats in het startvak voor ons.
Als starttijd was er 14.00u opgegeven, maar ons vak werd pas 14 min later losgelaten. Ik ben samen met May beginnen lopen en ons tempo lag gelijk. We hadden als snelheid 10.5 km/u vooropgesteld, maar ons tempo lag iets hoger. Het liep vlot… voor de eerste 7 km dan toch. Daarna heb ik May, die voortreffelijk liep, laten gaan. Iets trager verder gelopen, maar toch nog geprobeerd om het tempo boven de 10 km/u te houden. Het 10 km punt passeerde ik op 57min 07sec, maar vanaf dan was het afzien. Mijn benen wilden niet meer mee en - zoals we allemaal weten - op is op hé.
Op km 15 stonden Hubert en Luk langs de kant te roepen en eventjes daarna hoorde ik weer een bekende stem , Marjo en Tracy kwamen eraan. “ Komaan Nancy, aanpikken” riep Marjo. Dat gaf nieuwe moed en ik kon terug iets versnellen. Marjo ging er op een gegeven moment als een speer vandoor en dan ben ik samen gebleven met Tracy. We hebben elkaar wat opgepept en meegetrokken en ik liep op 2:07:01 over de finish.
De organisatie was prima en het parcours was mooi, maar het was zwaar, heel zwaar… Lag het aan de zon die de hele tijd pal in ons gezicht scheen, was ik misschien te snel gestart, te weinig gedronken, niet genoeg voorbereid? Wie zal het zeggen? Ik hou meer van korte afstanden, maar ik ben toch blij dat ik nu eindelijk eens een halve marathon gelopen heb. Niet in een supertijd, maar dit persoonlijk record kan ik misschien ooit wel eens verbeteren :-)
De andere Dallers hebben ook allemaal flink hun best gedaan. Er waren er die zeer tevreden waren over hun eindtijd en anderen waren ietsje teleurgesteld omdat het vooropgestelde doel niet bereikt was. We hebben allemaal heelhuids de eindmeet gehaald en da’s het allerbelangrijkste. De chocola die Guy en Luk voor achteraf voorzien hadden smaakte goddelijk, waarvoor dank!
Terwijl ik dit zit te typen, hoor ik Coïtus interruptus op Studio Brussel. Eigenaardig toeval, want over dat nummer hebben we het gisteren nog gehad toen we nog iets gingen drinken. We konden toen niet op de uitvoerder komen, maar nu weet ik het : het is Fad gadget :-)
Hier de officiële uitslag:
Lieven Van Hofstraeten Malle 1:27:12
Guido Wuyts Malle 1:52:25
Jan Mertens Oostmalle 1:52:33
Louis Breugelmans Zoersel 1:52:43
Vicky Reypens Zoersel 1:59:10
Dirk Vercauteren Malle 2:03:27
May Mertens Oostmalle 2:03:29
Marjo de Roover Westmalle 2:04:25
Sandy Breugelmans Zoersel 2:04:48
Nancy Van der Schoot Zoersel 2:07:01
Tracy Hoste Zoersel 2:07:09
Leen Mostmans Zoersel 2:07:21
Isabelle Dierckx Zoersel 2:10:53
vrijdag 10 oktober 2008
Wishful thinking
Oef, het bordje van km 15 zijn we net gepasseerd. Nog 6 km te gaan. “Piece of cake,” dwing ik mezelf te denken. Maar is dat ook echt een piece of cake? Eén blik op de Forerunner zegt me dat het nog altijd kan. Het doel is binnen handbereik. De tijd is me gunstig gezind. Maar op dat ander veldje op de Forerunner wordt mijn hartslag vermeld. Daar kan ik beter niet naar kijken. Zo hoog! Hoe lang houdt mijn tikkerke dat nog vol? Ik voel mijn hartslag in mijn slapen kloppen. Het zweet stroomt van mijn voorhoofd, in mijn ogen. Dat pikt. Efkes wegvegen. Maar elke onnodige beweging van het lichaam is er nu teveel aan. Ik heb al mijn energie nodig om de benen te laten draaien. Hetzelfde ritme dat ze al 15 km aan een stuk volhouden.
Tot nu toe is het al goed gegaan. Maar voel ik daar een gevoel van slapte in mijn benen opkomen? Geen risico’s pakken: we nemen een gelleke uit de drankgordel en spuiten dat in de mond. Plakkerig spul. Water achterna gieten. Ik ben buiten adem door deze onderbreking van mijn ademhaling, annex gehijg. Ik wil efkes recupereren, en wat trager lopen. Maar mijn haas merkt de vertraging en kijkt me aan. Eén blik zegt me genoeg: “Komaan, doorlopen, je kunt het!” hoor ik hem zeggen.
De vermoeidheid begint me parten te spelen en in mijn binnenste is er een stemmetje dat zegt: “jij heb makkelijk praten, voor jou is dit een duurloopje op ’t gemak, maar ik loop hier de ziel uit mijn lijf!” Een soort van verontwaardiging maakt zich meester van mij. Wat denkt die wel? Ik besef dat het de vermoeidheid is die me zulke zaken doet denken. Ik probeer mezelf wat aan te sporen. “Komaan, hier heb ik 4.5 maand voor getraind! Nu is het moment van de waarheid. Je bent goed bezig! Volhouden! Niet denken, maar doen! “
De automatische piloot staat duidelijk af. Het wordt vechten en afzien. Echt afzien. Maar ik spreek mezelf streng toe. Ik concentreer me op mijn voorganger . Die wil ik nog inhalen. Meter na meter schuif ik dichterbij. Op een gegeven moment heb ik hem te pakken. Mijn haas heeft het volgend slachtoffer al in het vizier. “Komaan Sandy, die pakken we ook nog!” Ik weiger nog te denken. Ik hijg alleen maar. Mijn benen roepen om te stoppen. Elke vezel in mijn lijf roept om te stoppen. En ik zou zo graag toegeven. Hier op dit moment zeggen: “ik hou er mee op, ik ga rusten, aan de kant staan, gewoon stoppen met lopen” Maar dat kan niet, we moeten karakter tonen. Nog efkes volhouden.
Het volk begint zich aan de kanten op te hopen. Is de finish echt dichterbij aan het komen? We maken een scherpe bocht en daar zie ik een spandoek hangen met het verlossende woord “FINISH”. Ik kijk op de Forerunner, en krijg vleugels. Het gaat lukken! Nog een klein spurtje en we vliegen de eindstreep over. En dan mag ik stoppen. Eindelijk, eindelijk, eindelijk.
Dit is maar een verhaaltje. Maar zo zou het kunnen gaan zondag. Wishful thinking?
Tot nu toe is het al goed gegaan. Maar voel ik daar een gevoel van slapte in mijn benen opkomen? Geen risico’s pakken: we nemen een gelleke uit de drankgordel en spuiten dat in de mond. Plakkerig spul. Water achterna gieten. Ik ben buiten adem door deze onderbreking van mijn ademhaling, annex gehijg. Ik wil efkes recupereren, en wat trager lopen. Maar mijn haas merkt de vertraging en kijkt me aan. Eén blik zegt me genoeg: “Komaan, doorlopen, je kunt het!” hoor ik hem zeggen.
De vermoeidheid begint me parten te spelen en in mijn binnenste is er een stemmetje dat zegt: “jij heb makkelijk praten, voor jou is dit een duurloopje op ’t gemak, maar ik loop hier de ziel uit mijn lijf!” Een soort van verontwaardiging maakt zich meester van mij. Wat denkt die wel? Ik besef dat het de vermoeidheid is die me zulke zaken doet denken. Ik probeer mezelf wat aan te sporen. “Komaan, hier heb ik 4.5 maand voor getraind! Nu is het moment van de waarheid. Je bent goed bezig! Volhouden! Niet denken, maar doen! “
De automatische piloot staat duidelijk af. Het wordt vechten en afzien. Echt afzien. Maar ik spreek mezelf streng toe. Ik concentreer me op mijn voorganger . Die wil ik nog inhalen. Meter na meter schuif ik dichterbij. Op een gegeven moment heb ik hem te pakken. Mijn haas heeft het volgend slachtoffer al in het vizier. “Komaan Sandy, die pakken we ook nog!” Ik weiger nog te denken. Ik hijg alleen maar. Mijn benen roepen om te stoppen. Elke vezel in mijn lijf roept om te stoppen. En ik zou zo graag toegeven. Hier op dit moment zeggen: “ik hou er mee op, ik ga rusten, aan de kant staan, gewoon stoppen met lopen” Maar dat kan niet, we moeten karakter tonen. Nog efkes volhouden.
Het volk begint zich aan de kanten op te hopen. Is de finish echt dichterbij aan het komen? We maken een scherpe bocht en daar zie ik een spandoek hangen met het verlossende woord “FINISH”. Ik kijk op de Forerunner, en krijg vleugels. Het gaat lukken! Nog een klein spurtje en we vliegen de eindstreep over. En dan mag ik stoppen. Eindelijk, eindelijk, eindelijk.
Dit is maar een verhaaltje. Maar zo zou het kunnen gaan zondag. Wishful thinking?
Abonneren op:
Posts (Atom)
