De maandag na de zondag van de 20 km van Brussel

Tja lieve mensen, we hadden zo graag onder die 2 uur gebleven, maar, zoals reeds duidelijk was uit het verslag van Sandy, is ons dat niet gelukt. Ik was zo blij op voorhand dat het niet warm zou zijn, en we waren daar in Brussel en het was hoogzomer!!! Potverdekke dat hadden we niet besteld en hadden ze niet beloofd. Maar moedig als we zijn, we hebben ons best gedaan en we hebben verdorie wel 20 km gelopen in de hitte, tussen de drukte, klimmen, dalen, voorbijsteken,... onderweg voelde ik me, ondanks dat deze loop veel zwaarder is dan in Antwerpen, toch veel beter, mijn hartslag was gemiddeld 10 slagen lager. Ik kon die laatste 2 km de berg nog goed oplopen, ik voelde me niet kapot toen ik aankwam, uiteraard geen euforie over de tijd, maar ik heb er al bij al van genoten. Na afgifte van de chip was ik blij Sandy te zien, beetje ontgoocheling in onze ogen over die paar minuten, en toen vonden we Theo, zittend, wat bekomend in het gras omdat hij zich een beetje onwel voelde, maar de papa van Sandy, die lieve man, kwam hem een mars en een flesje water brengen en hij werd al snel weer beter. Inderdaad, de oudste man heeft het het beste gedaan! Petje af hoor! Maar ach, we hebben het allemaal toch maar weer gedaan en we mogen best trots zijn op onszelf. Het is inderdaad zoals reeds gezegd, laat ons 20 km lopen zonder die massa, vlak, en zonder hitte, onze tijd zou heel wat beter zijn! (denk ik ;-) )
Vandaag, maandag, voelde ik me trouwens heel goed, nauwelijks stijf. Toch een teken dat we die afstand goed aankunnen, niet? Ik blijf positief!!!

20 km Brussel

Huracan zijn timing trekt op niks. Zeg dat ik het gezegd heb. Toen we naar Brussel reden, viel de regen met bakken uit de hemel. Maar in Brussel zelf scheen de koperen ploert ongenadig, en was het 25 °. OK OK, zwak excuus, maar toch.

Het is dus niet gelukt om onder de 2 uur te eindigen. Bij mij werd het 2u03, bij Lieve 2u02, bij Theo 1u55 en onze papa 1u50. Hoe jonger, hoe trager. Hoe ouder, hoe sneller. Dat geeft de burger moed, nietwaar? Proficiat aan de snelle lopers in elk geval!

We vertrokken goed op tijd, omdat Theo zijn startnummer nog moest afhalen. De GPS heeft ons feilloos door de kleine straatjes van Brussel gestuurd. Zelfs onze auto vond een parkeerplaats.
Rond 14.30 u stonden we in ons startvak zenuwachtig te wezen. Zowel Lieve als ik waren aan de stille kant. Er werd weinig gezegd, bang van hetgeen dat nog moest komen, denk ik. Of laat ons zeggen dat we ons aan het concentreren waren :-)

Na de Bolero klonk het kanonschot en moesten we nog een 10-tal minuten aanschuiven voor we de matten overgingen. Zoals gewoonlijk was het weer drummen tot en met. We waren nog niet aan de eerste matten of we staken al wandelaars voorbij. Echte wandelaars, bedoel ik dan. Daar krijg ik grijs haar van! Waarom starten die mensen niet op de laatste rij?

De eerste km's gingen vrij goed en snel. Zelfs de tunnels vielen redelijk goed mee. Alleen vind ik het toch behoorlijk irriterend om zo vaak te moeten inhouden, voorbijsteken, terug optrekken, slalommen, stoep of, stoep af... Maar ja, als je daar niet tegen kunt, moet je in Brussel wegblijven. Een gelijkmatig tempo lopen is echter wel moeilijk op die manier.

Buiten de eerste drankenpost op km 3, heb ik elke drankenpost een flesje water gedronken, en er eentje over mijn hoofd, rug en armen uitgekapt. Jongens, wat was het warm! Zelfs het blikje Isostar en de flesjes drank in mijn drankgordel heb ik soldaat gemaakt. Ik denk niet dat ik ooit zoveel gedronken heb tijdens een wedstrijd.

Op km 10 kwamen we door op 1 u. Toen begon de twijfel zich in mijn hoofd te nestelen. Nog 10 km te gaan waarvan 2 serieus klimmen...zou dat wel lukken? Maar vol goede moed liepen we verder. Op km 13 was de lange afdaling, waar we onze beentjes goed hebben uitgezwaaid. "Grote stappen nemen", hoorde ik Hubert zeggen. Op km 15 zag ik dat het ons niet zou lukken om binnen de 2 uur binnen te komen. Ook Lieve had het al gezien. Vanaf dan kreeg ik het zwaarder en weigerden de benen af en toe dienst. Zelfs een gelleke bracht geen verbetering. Moet je niet vragen wat een invloed het koppeke kan hebben!
Dan kwam die verdomde Tervurenlaan er aan. Mijn benen voelden leeg aan en ik moest efkes wandelen. Ik gebaarde naar Lieve om door te lopen. Toch maar proberen om het verstand op nul te zetten en door te gaan. Na zo'n klim voelt de laatste km eigenlijk gemakkelijk aan, omdat je weer gewoon vlak mag lopen. Dit jaar was de aankomst beter georganiseerd en konden we over de laatste matten lopen, zodat je een correcte netto tijd had. 2u en 3 minuten werd het. Opdracht niet volbracht. Niks roes, niks glimlach, niks tevreden. Het is niet anders.

Ondanks dat ik me op mijn schouders en rond de hartslagmeterband had afgeplakt, sta ik vol met doorschuurwondjes. Waarschijnlijk van het vele water dat ik over mij heb gegoten. Zelfs toen we naar huis reden waren mijn kleren nog kletsnat.
En ik kan de bewijzen laten zien dat die koperen ploert de hele tijd heeft geschenen, want ik ben zelfs verbrand op mijn schouders! Ook mijn tenen staan vol blaren. Ik vrees zelfs dat enkele nagels gaan loslaten.
Oh wat is het leuk om een loper te zijn :-)

Ik denk dat ik in het najaar eens ergens een vlakke halve marathon ga lopen. Eens zien of een vlak parcours een gunstige invloed heeft op mijn tijd.

Vuurwerk in Hoogstraten

Mooi weer daar in Hoogstraten. En nog meer mooi volk. Al snel werd duidelijk dat een paar kleppers van de club hun kat hadden gestuurd voor de 10km wedstrijd en zo moest het jeugdig talent van de club de eer hoog houden. En dat hebben ze met klasse volbracht. Niettegenstaande junior en scholier wisten Wouter en Juan zich beiden in de top-20 te nestelen. Dat ze aan mekaar gewaagd zijn werd duidelijk na een paar keer "haasje-over" tijdens de wedstrijd. Beiden wisten onder de 35 minuten te duiken en uiteindelijk trok Wouter het laken naar zich toe door juist voor Juan te eindigen.
Ook Greet heeft de puntjes op de ï gezet. Na haar off-day op de 10K in Gent wist ze in eigen streek ruim onder de 40 minuten te lopen en zo als 4e dame/2e seniore over de aankomstlijn te komen. Ikzelf heb zoals in Antwerpen samen met Greet gelopen. Maar eerlijk gezegd, 10 km is mijn ding niet. Het mag voor mij een ietsje meer zijn. Maar in Hoogstraten moést het : al vrij snel na de start kreeg ik het gezelschap van Patrick. Kersvers lid van de club en na een paar weken trainingswerk voor mij een te duchten klant. In Antwerpen nog vrolijk achter mij gelaten, maar hier zou dat anders worden. Helaas kwam Patrick na km 5 ten val in het tumult aan de waterbevoorading. Gelukkig bleef het bij enkele schaafwonden en kon Patrick verder lopen. Echter was er een flinke bres ontstaan en Patrick kon niet meer terug tot bij mij en Greet geraken. Toch wist hij in een tijd van goed 40 minuten te finishen. Krijgt zeker nog een vervolg.
Nog meer tevreden en lachende gezichten aan de aankomst van Liliane, Eerd en Stefaan. En hopelijk heb ik er geen vergeten.
Lance -en zoon van- liep de 5 km in een stevige 21 minuten en seconden. De tijd dat papa zoonlief kan volgen tijdens het lopen is dan ook definitief verleden tijd ?
Hier de volledige uitslag van de 10 km wedstrijd. Zij die inschreven voor de joggings 5 en 10 km werden niet opgenomen in de uitslag.
De stratenloop in Hoogstraten is een klassieker in de Kempen. Ondanks de grote drukte op de Vrijheid waren de aanmoedigingen en het enthousiasme van het publiek aan de magere kant.
Het vuurwerk hebben we niet meer gezien. Dat hoefde ook niet. Enkele uren eerder hadden wij óns vuurwerk al afgestoken daar in Hoogstraten.
Nu is het aan de Brussel-mannen en -vrouwen om aanstaande zondag het vuurwerk af te steken. Of blijft het bij de knallers ?

Verslag Deurne 10 km 17/05/2008

In het kader van de voorbereiding van Brussel ben ik gisteren 10 km wedstrijd gaan lopen in 't Rivierenhof. Eigenlijk was dit om een collega te plezieren die daar in de club is in de hoop dat die dan ook bij ons in Malle komt lopen op 01/06/08. Vermits de 10 km goed paste in mijn trainingsschema was dit een ideale gelegenheid om mijn snelheid (nu ja...) is te testen.Zelfs voor het voorbijsteken was het een goede test. De organisatie had er niet beter op gevonden om de 5 en 10 km samen te laten vertrekken. De 5 km moesten maar 100m op de piste lopen terwijl de 10 km eerst 2 ronden op de piste moesten doen alvorens het Rivierenhof in te duiken. Het gevolg was dat je na 2 km de eerste "Start to runners" al begon tegen te komen, en die lopen natuurlijk niet achter mekaar maar naast elkaar. Dat was dus serieus slalommen (gelukkig heb ik wat ski-ervaring in het slalommen). De 2de ronde hadden we daar gelukkig geen last meer van. Ander minpuntje van de organisatie was dat er geen enkele kilometeraanduiding te bespeuren viel. Het was echt wachten tot de aankomst voor je wist hoe rap je aan't lopen was. Uiteindelijk schrok ik wel van mijn tijd van 48.20. De garmingers onder de lopers wisten mij te vertellen dat het geen volledige 10 km was maar iets van 9.5 km. Zelfs dan nog was ik meer dan tevreden. Nu nog een weekske lekker stressen naar Brussel toe;
- nog eens langslopen bij de kinesist om alle contracturekes uit mijn kuiten te laten masseren zodat ik me daar zeker niet druk in moet maken laat staan er mij voor moet inhouden;
- niet te veel vetten meer eten (fritten en chips) zodat ik geen overtollig gewicht moet meesleuren;
- veel drinken (water) om alle afvalstoffen te laten afvloeien;
- zien dat er genoeg pasta's in huis zijn om vanaf donderdag te kunnen verorberen.
- lijstje maken met al de mee te nemen attributen om zekers niks te vergeten, neusstrips, sqeeuzy, billap, drank, handdoek, gesneden brood...Waarom doet een mens dit allemaal ? Voor het antwoord hierop verwijs ik graag naar het eerder gepubliceerde bericht van Sandy. Ik had het niet beter kunnen verwoorden.
Dieter heeft de 5km meegelopen in 21.50.
:-D

Good luck!

Door de grote schrik – ik geef het ruiterlijk toe – doe ik volgende week in Brussel niet mee… Ik kan dus niet mee aftellen en gestrest geraken, maar dat wil niet zeggen dat ik niet met jullie meeleef! Ik kan me levendig voorstellen hoe het voelt om daar in de massa te staan en af te tellen tot het startschot. Je weet dat die “pang” gaat komen, de massa deint naar voren en je hart maakt een sprongetje als het startschot dan eindelijk weerklinkt.

Dan begin je te lopen… en je vraagt jezelf af waarom je je in hemelsnaam weer hebt laten vangen om je in te schrijven. “Volgend jaar doe ik dit niet meer…” denk je dan. Maar je blijft lopen! En als je dan aan de finish komt, ben je doodmoe – maar ook licht euforisch. En als de tijd die je behaalde dan ook nog goed is, dan loop je de rest van de maand letterlijk en figuurlijk op wolkjes. Daar doe je het voor, voor dat zalige geluksgevoel zoals Lieve en Sandy het omschrijven (en zij kunnen het weten).

Ik zal hoogstpersoonlijk alle eieren die er ooit naar de Clarissen werden gedragen voor mooi weer gaan terugvragen. Ik ga ervoor duimen dat er een licht zomerbuitje jullie af en toe verfrist en dat jullie de wind van achter krijgen!

Jullie gaan dat goed doen, daar heb ik alle vertrouwen in! Wie weet schrijf ik me volgend jaar ook wel in en kan ik ook eens zeggen : “Brussels… Here I come!!”

Laatste zondag voor Brussel....

Ik begin al behoorlijk stressy te geraken, vandaag is het de laatste zondag voor de 20 km van Brussel en de spanning stijgt. Vorige week droomde ik dat ik in Brussel stond, ik was Sandy kwijt, het was 10 voor 3 en ik moest nog plassen!!! Ik vond de toiletten niet, maar het moest! Dan vond ik ze uiteindelijk, ik kwam aan de start en .... iedereen was al vertrokken, vreselijk voelde ik me!!! Ken je dat, het gevoel dat je dan wakker wordt en denkt dat het echt is? Ik heb Sandy 's morgens direct een smsje gestuurd om dat te vertellen omdat ik me zo 'ambetant' voelde. Vandaag gaan Sandy en ik nog eens goed trainen, afstand, paar keer brug over lopen, even wat sneller.... de laatste weken hebben we dat samen gedaan omdat we in Antwerpen met de 10 miles zoveel schrik gekregen hadden en de trainingen samen stellen ons toch een beetje gerust. Nu maar hopen dat het weer meezit(geen hitte!!!) en dat alles volgende week goed verloopt! Ik denk al aan het moment dat ik daar aan de finish kom en aan hoe een (hopelijk!) zalig geluksgevoel dat dan kan geven....

Badlands

Na de klassieke training gisterenavond, volgde een alternatieve training tussen pot en pint. Bleek dat sommige DAL-lers een gat van formaat in hun cultuur hebben. Badlands van Bruce Springsteen niet kennen, waar gaat dat heen in deze wereld?

Hier kan je dit nummer beluisteren. Het komt van het album “Darkness on the Edge of Town” van 1978.
Het eerste concert dat ik van hem zag was in juni 1985 in de Kuip in Rotterdam bij de promotietoernee van “Born in the USA”. Hij had al enkele nummers gezongen waarna het publiek beleefd applaudisseerde. Hij liet het hele stadion echter ontploffen toen de eerste tonen van dit nummer ingezet werden. Alle mensen veerden recht alsof er electriciteit op hun stoelen werd gezet. Iedereen brulde mee en klapte de handen rood. De beton kreunde onder de dansende massa. Elke Springsteen-fan kent ondertussen de klassieke “oh ooh oh ooh oh” die tijdens de gitaarsolo door het publiek wordt gezongen, en die vaak ook na het nummer aanhoudt. Op 23 juni opnieuw afspraak in het Sportpaleis. Het zal weer een feest worden!

Kijk en luister ook eens naar deze versie van het zwaar ondergewaardeerde nummer “Man’s Job” uit 1992 uit het album “Human Touch”. Weliswaar zonder de E-Street Band, maar evengoed een kippevel-nummer.

Genoeg over muziek nu, dit was toch een loopblog, niet?

Muziek als voorbereiding

Goede prestaties vergen een goede voorbereiding. Dus ben ik eens aan het kijken geweest welke muziek we meenemen naar Brussel. De schrik is zo groot dat ik zelfs bereid ben om – naast de goede muziek - brol te zetten op mijn MP3. Het doel heiligt de middelen, zei Macchiavelli. Muziek die ik nooit zou kiezen, maar die wel een vinnig tempo heeft. Uiteindelijk moet de muziek enkel de aandacht afleiden van longen die op springen staan en benen die niet meer willen. En in het beste geval blokkeert hij de hersenspinsels die roepen om trager te gaan of zelfs efkes te stoppen. Oh nee, dat gaan we niet doen, hé, STOPPEN DOEN WE NIET. Zelfs al moeten we kruipen op de Tervurenlaan, stoppen doen we niet!

• De mannen van Sunrise Avenue begrijpen mij helemaal: “I ain’t more than a minute away from walking” dreigen ze in Fairytale gone bad. But I ain’t gonna walk!
• Linda van Milk Inc. zingt “I’m gonna run run as fast as I can!”. Ik ook, meiske, ik ook. Toch proberen.
• She’s so hiiiiiiigh, zingt Kurt Nilsen. Zing ik ook als ik boven op de Tervurenlaan ben aangekomen.
  

Ik weet zeker dat een niet-lopende lezer zich afvraagt wat een mens bezielt om aan zo’n wedstrijd mee te doen, als je er zo’n schrik voor hebt. Een loper daarentegen weet waarover ik het heb. De zenuwen de week ervoor, de zware trainingen in regen, wind en zon, de onzekerheid vlak voor de start, het afzien onderweg, zweet dat in je ogen prikt, je dijspieren die als beton aanvoelen na een klim, je hart dat je in je hoofd voelt kloppen, maar dan… als de doelstelling gehaald wordt…. Het onbeschrijfelijke gevoel van yes, yes, yes, I did it! De roes van de overwinning op jezelf. Zalig gewoon.
Zoals Irene Cara zingt: (dansen is in dit geval lopen)

What a feeling

Bein's believin'

I can have it all,

now I'm dancing for my life

Take your passion

And make it happen

Pictures come alive,

you can dance right

Through your life

Rest mij enkel nog deze week te bidden tot Jezus, Maria en Jozef en dat het op 25 mei geen 30 graden is. Zelfs geen 20. Voor mijn part regent, hagelt of sneeuwt het, zolang de koperen ploert zich maar niet laat zien.

Om af te sluiten, een mooie tekst van mijn all time favourite, Bruce Springsteen, uit één van zijn beste nummers, Badlands:

Lights out tonight, trouble in the heartland.

Got a head-on collision, smashin' in my guts man.

I'm caught in a crossfire that I don't understand.

But there's one thing I know for sure girl:

I don't give a damn for the same old played out scenes

I don't give a damn for just the in-betweens.

Honey I want the heart, I want the soul, I want control right now.

You better listen to me baby:

Talk about a dream; try to make it real.

You wake up in the night with a fear so real.

You spend your life waiting for a moment that just don't come.

Well don't waste your time waiting

Badlands

you gotta live it every day

Let the broken hearts stand

As the price you've gotta pay

We'll keep pushin' till its understood

And these badlands start treating us good

Brussel 20Km en Hoogstraten 10Km

Dat verschillende lopers op scherp staan is duidelijk na het bekijken van de resultaten van onze leden aan de Antwerp 10 miles :

(click op de uitslag voor een leesbaar formaat)
Na deze opvallende prestaties is het enkele weken wat rustiger geweest. Maar volgende week is het weer volle bak. In eigen streek gaat op woensdag 21 mei een flinke delegatie meedoen aan de stratenloop in Hoogstraten. En natuurlijk kunnen we niet ontbreken op de 20Km van Brussel op 25 mei.

Welkom

Welkom op miep miep zoef

Wij zijn de afstandslopers van DAL jogging en atletiekclub uit Westmalle