2 winnaars!

9 DAL-leden verschenen gisteren aan de start van de Landlopersjogging in Wortel. Deze jogging werd omschreven als een heel mooie loop in bosrijke omgeving. Ze hadden overschot van gelijk.
Dirk (de smid) en Wouter P. namen deel aan de langste afstand, de 16 km. Wouter V., Luk, May, de andere Dirk en ik gingen ons beste beentje voorzetten voor de 9 km en Lieven liep samen met Kurt de 6 km.

We startten allemaal samen om klokslag 19.00 u.
De koperen ploert had zich een hele week op de achtergrond gehouden, maar op het moment van de waarheid liet hij zich natuurlijk zien. Gelukkig zorgden hoge bomen ervoor dat hij ons weinig kon maken.
Al snel lieten we de asfaltwegen achter ons en doken we het bos in. Het tempo zat er goed in. Dirk maakte de opmerking dat we perfect om halve marathon-snelheid zaten: 11,3 km/u.
Rond de 3e km was de eerst drankpost. Frustratie alom toen we merkten dat de bekertjes nog klaargezet moesten worden en het water nog uitgegoten diende te worden! Daar liet de verder vlekkeloze organisatie een ferme steek vallen. Eén minuut verloren.
Zowel Luk, Dirk, May en ik liepen in elkaars buurt. May had een oranje t-shirt aan. Vanuit mijn ooghoek zag ik telkens een oranje t-shirt achter mij aankomen, dus ik ging er van uit dat ze volgde.
Op een gegeven moment riep ik naar achter dat we het 5 km-punt gepasseerd waren. “Huh?” hoorde ik een zware mannenstem brommen. Verschrikt keek ik achteruit. Het was een man die me op de hielen zat! May was ik onderweg kwijt geraakt. Na de nodige verontschuldigingen liepen we gestaag verder. Het tempo zat goed, alhoewel ik aan de hartslag kon zien dat we in 5e versnelling zaten. Op één of andere manier lukte het om de automatische piloot op te zetten. De kilometers gleden voorbij. De beentjes voelden goed en sterk en de ademhaling was regelmatig. Luk had een kleine voorsprong genomen, maar bleef in het zicht van mij en Dirk. Op de Forerunner kon ik perfect zien hoe ver we gelopen hadden, dus toen we nog 1 km voor de boeg hadden, schakelden we nog een klein tandje hoger.
Ik had gehoopt om de 9 km binnen de 50 minuten af te leggen. Het werden 9.2 km op 48.35 minuten. Opdracht volbracht! Hiermee is het bewijs geleverd dat het wis en waarachtig helpt om in een rood truitje te lopen!
Aan de finish zagen we nog 2 zeer tevreden gezichten: Wouter V. had de 9 km-wedstrijd gewonnen! En ook nieuwbakken lid Lieven had zijn entrée niet gemist: ook hij had de 6 km gewonnen!
Een klein beetje later kwam May aan, die vertelde dat ze wat te snel was gestart. Samen wandelden we een eindje terug om de Dirk en Wouter P. tijdens hun laatste meters aan te moedigen. Dirk finishte als 6e en Wouter P. als 14e. Chique prestaties!

Na een deugdoende warme douche was het tijd voor de welverdiende pint! En smaken dat het deed!
Waarover werd er gepraat?
Over droge en natte worstjes, over Ferrari’s, over een funny bunny, over een vibrator als tombola-geschenk, over turbokoeken met rode besjes….
Om half 10 was dan eindelijk de prijsuitreiking. Er werd voor elke winnaar beleefd geapplaudiseerd. Maar onze tafel stak er met kop en schouders bovenuit, ten eerste omdat wij 2 winnaars in onze rangen hadden, en ten tweede omdat wij heel enthousiast geroepen, gefloten en geklapt hebben. Daar hoef ik vast geen tekening bij te maken!

Na een paar drankjes was het tijd om naar huis te gaan, maar onze bonnetjes waren nog niet op. We overweegden om er zakjes chips voor te kopen, toen iemand riep: “Toch gene chips, zeker? Chocolade!” Dus werd er een lading chocolade op tafel gedropt, en werden er ter plekke een paar repen soldaat gemaakt. Lekkere afsluiter van een mooie wedstrijd.

NB: de uitslagen zullen maandag op deze website terug te vinden zijn. Er werd officieel meegedeeld dat er een halve minuut van de vermelde tijden afgetrokken dient te worden om de werkelijk gelopen tijd te weten.

Duo sporten

Afgelopen zondag stond er een lange duurloop op mijn programma. Programma is veel gezegd. Ik had "goesting in" en de "drive voor" een lange duurloop. Een dikke km of 20 of daar ergens in de buurt. Een goede voorbereiding voor de Médoc. Prima weer. Favoriete stek, de Lilse Bergen. 't Kon nie beter.

Tot ik na een km of 5 een fietser tegenkwam met zijn hond. En nog een fietser met hond en nog één... Ik die niet veel (niks) moet hebben van honden tijdens het lopen, daar ging mijn relaxed zondagloopje. Gelukkig hadden de fietsers hun hond aan de lijn. En wat opviel, hond en baasje waren in een strijd om samen zo snel mogelijk vooruit te komen. Bleek dat ik midden in een hondenrace terecht was gekomen. Bike-jöring noemen ze die sport. Een totaal onbekende sport voor mij.
Op de terugweg en na nog eens 12 km, weer van dat. Maar deze keer volgde baasje niet op een mountainbike, die mocht nu zelf meelopen met zijn hond.
Canicross is de sport, best te omschrijven als een bos-/veld-loop samen met je hond waarbij hond en loper aan mekaar vasthangen dmv een riem of een lijn. Belangrijk daarbij is dat de hond goed afgericht moet zijn. Die doet tenslotte het kopwerk en moet op aangeven van zijn loper het parkoers volgen.
Het is niet mijn gewoonte om tijdens een duurloop te stoppen. Voor deze keer heb ik een uitzondering gemaakt. Het was leuk om zien en horen hoe die honden hun loper vooruittrokken onder luide aanmoedigingen en instructies van hun baasje.
En natuurlijk zoals voor alle sporten, medailles voor het podium.
Een tip voor diegenen die vinden dat ze te traag vooruit komen : steek u in een gareel en gesp u vast aan een uit de kluiten gewassen hond. bulder de ziel uit uw lijf en laat u lopen of probeer dat toch, anders wordt het voortslepen. Gegarandeerd sneller ! Ze hebben me ook verteld dat de hond na de wedstrijd moest beloond worden. Ik ga nu blokjes Cote d'or puur meenemen naar de Eindhoven marathon voor mijnen 'jachthond'. Die is nogal kieskeurig, ik denk niet dat die van Bonzo brokjes moet weten.

Controverse

Toen het ontwerp van de nieuwe singletjes gisteren op de club werd voorgesteld, ontstond er een kleine controverse rond welke gemeente er vermeld moet worden.

Oorspronkelijk staat er AC DAL Atletiekclub Malle. Enkele van onze leden opperden dat ze liever Westmalle vermeld zien.

Hieronder een opsomming van een paar aangevoerde argumenten:

Pro Westmalle:

- Klinkt dorstiger
- Is gekend tot buiten de landsgrenzen
- Link met Trappist
- Is duidelijker in welk deel van Malle de club gelegen is
- Geen verwarring mogelijk met “Melle”

Pro Malle:

- Is de officiële naam van de gemeente, Westmalle bestaat eigenlijk niet meer
- Korter, dus bekt iets beter

Waarschijnlijk ben ik nog een aantal argumenten vergeten, dus feel free to react! Liefst zo snel mogelijk, graag deze week nog, dan kan het definitieve ontwerp gemaakt worden.

Als het lukt wordt er hier nog een Poll toegevoegd, zodat je kan stemmen!

Update : Poll is toegevoegd, met dank aan Gwiedo!

AC DAL, may we have your votes, please? :-D

Vanaf vandaag is het ROOD!

Het is beslist, de kogel is (bijna) door de kerk : Rood is de kleur die we moeten gaan dragen tijdens het lopen!

Voordat we gisteren aan de trage duurloop van 12 km begonnen, hebben we eventjes het ontwerp bekeken voor de nieuwe singletjes. Het was voorlopig in het blauw, met eventueel een witte of gele band onder de armen. Het geel werd door iedereen als lelijk bestempeld, dus onmiddellijk afgevoerd. Blauw vonden de meesten ook vrij saai en niet echt in-het-oog-springend genoeg. Welke kleur dan wel? Dat was de vraag…

Toen kwam Dirk aan met een prachtig mooi knalrood loopvestje, wat hem trouwens erg flatterend stond. Zou dat de nieuwe kleur kunnen worden? Toen Dirk vertelde dat hij onlangs gelezen had dat je sneller loopt als je rood draagt, was de beslissing snel genomen – want sneller lopen willen we allemaal wel!

Tijdens de duurloop lieten we onze fantasie weer de vrije loop en rood was natuurlijk het thema... Rood wordt geassocieerd met passie, vuur en liefde - geen wonder eigenlijk dat je daar sneller van gaat lopen! Er werd voorgesteld om Turbo-Koeken te maken met rode besjes. Dit in combinatie met het rode singletje gaat ongetwijfeld tot top-prestaties leiden!

Volgende betekenissen vond ik op het net:

“Rood is waarschijnlijk de eerste kleur dat de mens heeft waargenomen. Onze oermoeders en -vaders zagen eerst rode besjes aan de struik tegenover hun hut hangen en hadden bloed aan hun handen van een geslachte mammoet.
Rood in het Chinees is hong. Uit de talloze woorden die met hong in het Chinees worden gevormd, is al snel duidelijk hoe belangrijk rood is in de Chinese cultuur. Hong betekent trouwens niet alleen rood, maar ook ‘populair’. Een hong–ren (rode mens) is een populair figuur, een ster en tegelijkertijd iemand die macht kan uitoefenen…”

En nog:

“Rood is het symbool van activiteit, materialisme en daadkracht, maar ook van macht en strijd”

Voilà, geen twijfel meer mogelijk, vanaf vandaag is het rood!

Er werden natuurlijk ook nog andere dingen besproken tijdens de loop, want 12 km aan een traag tempo duurt al gauw 1u 30min, en stille momenten zijn er dan absoluut niet. We hebben het o.a. nog gehad over het belang van een gevarieerde training, hoe excuseer ik mij het best aan de telefoon, teensokken… Maar wie daar meer over wil weten, moet maar eens komen meelopen op zondagavond!

Westrijden en trainingen

Op 12 oktober trekken we met een hele delegatie richting Eindhoven. We gaan een poging wagen om de tijdsbarrière van 2 uur te doorbreken op de halve marathon.
Voor sommigen onder ons is dat een lachertje, die 2 uur, voor anderen zal het bittere ernst worden.
Voorinschrijven kan tot 14 september op www.marathoneindhoven.nl.
18 € voor deelname + 1.5 € voor de huur van een chip. De nummers worden niet opgestuurd, maar moeten afgehaald worden. Voor de late beslissers: inschrijven op de dag zelf kan ook, maar dan kost het 23 €.
Als je zin hebt om mee te doen, laat het dan weten, dan leggen we weer een busje(s) in zoals we voor de 10 mijl in Antwerpen gedaan hebben. Kunnen we elkaar lekker zenuwachtig zitten maken :-) Op dit moment zijn er al een stuk of 10 kandidaten. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!

Eerst gaan we dichter bij huis nog eens vlammen: volgende vrijdag 29 augustus doen we mee met de Landlopersjogging in Wortel. Er is keuze tussen 3, 6 , 9 en 16 km. Start om 19.00 u, dus dit wil zeggen dat we op tijd moeten vertrekken! Dinsdag op training kunnen we verder afspreken om samen te rijden.

Zo te horen zijn er ook al een heleboel kandidaten om eind september de stratenloop in Halle-Zoersel mee te pikken. Den DAL zal goed vertegenwoordigd zijn! En zo hoort het ook, toch zeker in eigen streek.

Maar first things first: om een goeie wedstrijd te lopen moeten we wel trainen. De volgende duurloop start morgenavond, zondag, om 19.00 u bij Luk thuis. We gaan 12 km lopen, maar aan een traag tempo. Alle Dallers zijn welkom!

Stratenloop in Halle-Zoersel

Zoersel heeft terug een stratenloop op zijn grondgebied, en wel op zaterdag 27 september in de deelgemeente Halle. Tot een kleine 20 jaar geleden organiseerde AC DAL zijn halve marathon ook in Zoersel (deelgemeente Sint-Antonius) om dan naar Westmalle en nog later naar Oostmalle te verhuizen. Deze keer geen organisatie van onze club. Kunnen we lekker meedoen ?
Afstanden : kidsrun, 5km en 10km
Waar : Dorpsplein Halle-Zoersel
Wanneer : Zaterdag 27 september 2008
Start : 18.00u en Kidsrun vanaf 16.00u
Inschrijving :
- 5,00€ en 1,50€ voor de Kidsrun
- extra : T-shirt á 5,00€
- borg chip : 10,00€
Info : http://www.stratenloop.be/

Duurloop

Volgende duurloop: 14 km op 't gemakske.
Afspraak morgen (zondag 17/08/08) om 19.30 u bij Karin thuis.
Alle Dallers zijn welkom.

Heaven en Hell

Een tripke naar Sauvegarde, Kemmeke, Buitenland, en Veurt. Zegt u dat niks? Dan misschien is proberen met het Nonnenbos, Wipheide, Hoge Jan en Tijpel. Nog niks? Nu ja, dan houden we het maar bij Bornem en omstreken. Of de 100km Dodentocht.
Ik ben geen ultraloper of ook geen echte wandelaar. Maar elk jaar kriebelt het weer om deel te nemen aan die 100km. Dit jaar was de drive precies minder. Misschien omdat het ondertussen routine begint te worden. Maar de magische datum 08-08-08 en met een marathon in het vooruitzicht deden me weer blindelings naar Bornem voeren.
Vrij laat toegekomen in Bornem waardoor ik goed halverwege in het deelnemersveld aan de startlijn kwam. Een probleem: dit moest ook een looptraining worden als voorbereiding van een marathon. Maar hoe kon ik hier in hemelsnaam lopen in een bende van 10000 wandelaars? Shit shit shit. Waarom niet vroeger vertrokken naar Bornem?
Klokslag negen werd het startschot gegeven en waren we vertrokken. Met eerst 10 minuten schuifelen, duwen en strompelen tot aan de startmeet. Daar werd de straat breder en werd wandelen -of wat daar voor moet doorgaan- mogelijk. Pas na enkele kilometers voorbij Bornem city zag ik kans om te beginnen lopen, hetzij door gazonhofjes, netelzoden en ander gevaarlijk parkoers. Tja, je moet er soms iets voor over hebben om uw goesting gedaan te krijgen.

In Luipegem, na een km of 5, zat ik eindelijk in redelijke positie en kon de training beginnen. Hop naar het pittoreske Weert en de eerste passage langs de Schelde. De grote kudde schapen die de boorden van de Schelde kort en gezond houden zag ik denken “wat doet die grote bende op hol geslagen zotten hier op onzen dijk?” En gelijk hadden ze. Langs de boorden van de oude en de nieuwe Schelde was er terug passage in een volgelopen Bornem, onder luid klokkengeschal. Niet te missen.
Tot daar het opwarmertje. De echte Dodentocht, nee die moest nog beginnen 50km verderop. Via het Buitenland (jaja, zo noemen ze de streek hier) gaat het parkoers een tweede keer langs de Schelde. En met een perfecte timing en een perfecte plaats, de Schelde op zijn mooist : de lichtjes, de stilte, de geur, de geheimzinnigheid, het landhuis van de Vorlats uit “Stille Waters”. Vroeger deed men dit stukje Schelde niet aan en ging het traject door een zompig bos en de “discostraat” (ieder huisje zijn discobar). Maar door de uitgeregende versie van 2004 wordt deze broekpolder sindsdien niet meer aangedaan. Helaas, de discostraat was een leuke oppepper.
Via Hingene, Wintam, Eikevliet, Ruisbroek, Sauvegarde en Kalfort kwam na een kleine 42km het einddoel van de looptraining in zicht. Een machtig entree langs de grote poort naar het hol van den Duvel in Breendonk… Mission completed in vier uur en een kwart. Gezien de moeizame start, heel tevreden. We zijn klaar voor de volgende uitdaging in de Médoc ! …hallo, eerst hier en nu die andere 58km uitlopen. Maar alvorens te starten een beloning : een lokale blonde. Hmmm. Door die eerste 42 km te lopen was ik in de voorste gelederen van de wandelaars terecht gekomen. Ergens rond plaats 140, als ik de toeschouwers mag geloven. Daardoor was het ook nog heel rustig in de post van Breendonk. Ik en 3 wandelaars/lopers hadden den Duvel voor ons alleen :-)). Den brouwer was voor één keer dj en stond als gek plaatjes te draaien. Goed geprobeerd brouwer, maar ik moet verder.
Hop met de geit naar de Palm, 9 km verder. Vanaf nu is het deels lopen en deels stappen. En dat gaat vlot, ondanks de vemoeidheid en de belasting op het gestel. Maar ook de nachtelijke kou werken in op de spieren. Rusten of niet bewegen kunnen door de koude fataal zijn. Ik in mijn kort broekske op zoek naar km 50 en dan kan het aftellen beginnen. In geen verte een 50km bord te vinden noch de struise Palm toren in Steenuffel. Ja, zonder uurwerk en zonder kaart maakt het allemaal nog een beetje spannender. En dan daar ineens het 50km-bord en de Palm. Achter de Palm, in een poepsjiek middelleeuws kasteel was er een stevige en luidruchtige party aan de gang. Waarschijnlijk van de rijke bierboeren hier in de streek. Zeker een tip voor die van Westmalle!
De Palm is de enige plaats waar tijd wordt genomen om droge kleren aan te trekken en preventief Compeed te plakken. Met resultaat, voor het eerst geen enkele blaar. Niet dat je dan met pijnloze voeten aankomt. Die voeten staan toch gloeiend heet, blaren of geen blaren.
Merchtem, Buggenhout,Opdorp, Lippelo… lopen, wandelen, lopen. Dan weer lopen anderen je voorbij. Om daarna die anderen terug in te halen als zij stappen. Af en toe een babbel. Maar het mooiste is wel de ochtendgloren. Dat begint al om kwart na vier als de hanen beginnen te kraaien. De stilte, het opkomend licht, de neerslaande dauw, de eerste zonnestraal, een boerin die half uit de deur van haar koestal hangt en vraagt hoe het er mee gaat…
HEEELP ! ! Problemen aan de linkerknie. Ik kan niet meer lopen :-[ Effe denken : een paar jaren geleden had ik hetzelfde voor aan mijn rechterknie. Oorzaak was toen één of andere pees die irriteerde door het vele ‘schuren’ tegen de zijkant van de knie. Wandelen gaat pijnloos. We zitten rondom km 80. Nu stoppen ? De adrenaline staat onder druk. Neen, stoppen is geen optie. We stappen door.
We vorderen langzaam maar zeker: Puurs, Oppuurs, Sint-Amands, Mariekerke en Branst. Bij boer Zates is de laatste controlepost voor de finish. Een bangelijke plaats. Een klein café langs de oever van de Schelde waar de tijd minstens 100 jaar heeft stil gestaan. En of het nu boer Zates is of schipper Zates, ik weet het niet. Hij heeft in ieder geval een café. Een killer is dat je hier, na 95km, van de Scheldedijk moet afdalen om op zijn erf te geraken. Een erg pijnlijke zaak.
Nu is het echt aftellen geblazen. Nog 5km, nog 4km… Die kilometers duren ooh zo lang. Alles doet pijn. Afzien. Maar welke idioot zou hier nu nog willen opgeven? Nog 500 meter. Tientallen spandoeken van al de vorige edities van de Dodentocht.
De eindstreep.
Den ananas.
De ananasmeisjes.
Den Bornem tripel.
Het diploma.
De medaille.

Het zit erop ! We hebben nog overschot. Zonder probleem kan ik naar het bagage depot stappen en mij omkleden. Ik installeer mij op een strategische plaats op een terras recht voor de aankomstlijn. Mijn supporters zijn te laat. Of het moet zijn dat ik te vroeg ben. Voor mij nen Bornem trippel. Zálig ! Volgens de fans zag ik er niet afgepeigerd uit. “zet aawen ananas maar op tafel. Anders zien de mensen niet dat ge hebt meegedaan.” Tja…

De buit is binnen. Goed voor zes geslaagde deelname. Een verwarde juffrouw aan de aankomst kon echter moeilijk het onderscheid maken tussen het cijfer 6 en het cijfer 9 waardoor ik medaille nr. 9 kreeg overhandigd. Leuk voor mij. Kan ik de volgende 3 jaar passief meedoen. En dan, hop naar nr. 10 ?
Voila, dat was em.
Voor de kandidaten van editie 2009, ik bezorg alvast de gepaste muziek : Highway to hell (van AC/DC , het moet niet altijd Bruce-ke zijn).
De Dodentocht is de Hell, die krijg je. Heaven moet je verdienen ! Maar Heaven en Hell liggen in ieder geval heel dicht bijeen.

duurloop zondagavond 10/08/08

Het begint stilaan een traditie te worden, de duurloop van ons zondagavondclubje. Sommigen gaan dan een pintje drinken of zitten gezellig voor TV. Wij niet: lopen en nog eens lopen doen we. En ook babbelen en lachen natuurlijk, anders zou het maar saai zijn.
We hadden bij Nancy afgesproken om 19.30u en zijn dan ook stipt vertrokken. Het was deze keer wel een vrouwenclubje. Zijn ons mannen bang geworden nu de afstanden groter worden? Misschien zijn ze ons getetter wel beu en willen ze in alle stilte lopen :)

De opdracht was: 12 km aan 9.6/u. Die 9.6km/u had ik nog eens gelopen op een zeer warme donderdagavond en daar had ik geen goede herinneringen aan. Met een bang hartje vertrokken en het ging deze keer goed. Ademhaling onder controle, hartslag onder controle. Alles ging goed. Het ging trouwens bij iedereen als een fluitje van een cent. Eindhoven: here we come!

Gek dat we steeds bekenden tegenkomen.De ene keer de moeder van Isabelle, nu ons trainingsmaatje Karin. We dachten dat ze ons kwam bevoorraden, maar dat was niet. Volgens haar was ze al van Oostmalle naar Pulderbos gelopen en kwam, Walter, haar man, nu teruggelopen. Dat was de reden waarom ze met de auto was.Of dit waar is, kunnen we natuurlijk niet controleren maar we geven haar het voordeel van de twijfel.

Vor de zoveelste maal kwamen we ook weer bijna voorbij die boerderij van die ijsjes. Steeds wordt er verteld dat ze zo'n goed ijs hebben . Ik vind toch dat we eens moeten afspreken om dit te testen. Die training zal ik zeker van de partij zijn.

Na 13.1 km arriveerden we terug bij Nancy thuis met een gemiddelde van 9.7 km/u. Een beetje moe maar vodaan reden we terug huiswaarts.

Trouwens Johan en Stef: zijn jullie ooit thuis? Steeds komen we voorbij jullie en nooit zijn jullie thuis. Of verstoppen jullie zich als je de Mall'se dames ziet passeren?

Tot een volgende training !

Gezamelijke duurloop

De laatste weken heb ik gemerkt dat er verschillende neuzen richting Eindhoven staan. En dat is alleen maar leuk. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!
Gisteren stond er een trage duurloop van 15 km op het programma. Tegen 8.6 km/u. Vrijdag op de piste hadden we met een aantal mensen afgesproken om die duurloop samen te lopen.
We vertrokken bij Luk thuis rond 19.30u. Althans, dat was de planning. Maar een fameuze regenbui hield ons efkes binnen. Om 19.40u waren we vertrokken met ons achten : Luk, Karin, Walter, Dirk, Isabelle, Niki, Leen en ikke.
Ik had een route uitgestippeld die ik wel vaker loop. Veel zachte ondergrond zodat onze krakende gewrichten zo min mogelijk belast worden, tussen de weien en bossen, lekker in de natuur.
Zoals verwacht bij een trage duurloop, hadden we nog adem genoeg over om te babbelen en te lachen. Ah ja, anders zou het maar een saaie bedoening worden. Er waren een paar mensen die elkaar nog niet kenden, maar dat duurde niet lang. Na een paar km liepen die naast elkaar en hoorden we stukken van de conversatie over “dikke vingers” en “ja maar, ik heb geen eierstokken”. We keken eens achterom om te checken of we dat wel goed gehoord hadden. Het ijs was duidelijk gebroken!
Bovendien bood Karin aan om na de duurloop een duik in hun zwembad te nemen. We waren allemaal welkom. Volgens Luk moesten we dan wel een tandje bijsteken, want na 22.00 u was enkel de “full monty” toegelaten! Ik denk dat hij uit ervaring sprak.
Isabelle had zich op voorhand wat zenuwachtig gemaakt over de afstand, maar ze ondervond al vlug dat die afstand geen probleem was als je dat op een rustig tempo mag doen. Onderweg passeerden we in de buurt van het huis van haar moeder. Die was toevallig in de tuin bezig, dus van op een honderd meter afstand werd er geroepen en gewuifd.
We kwamen op een punt dat we moesten beslissen om dezelfde weg terug te nemen of via een andere route te gaan. Ik stelde voor om dezelfde weg terug te nemen, vooral voor de zachte ondergrond. Achteraf gezien denk ik dat verschillende mensen me dit niet in dank hebben afgenomen, want de geplande 15 km werden er 18. Ai ai. Zelf vond ik dat geen probleem (toch niet aan dat tempo) maar ik had de indruk dat niet iedereen daar zo over dacht. Sorry, hé mannen. En vrouwen.
De duik in het zwembad was niet nodig, want we waren allemaal natgeregend. Karin zag op haar FR405 dat ze nog een paar meter van de 18 km zat. En omdat ze dan toch al zo veel had gelopen, moest en zou die 18 km op haar horloge verschijnen, dus liep ze voor het huis van Luk nog een paar keer over en weer. Opdracht volbracht.
Leen haar knieën protesteerden een beetje, maar dat was niet verwonderlijk. Die had de dag ervoor nog een wandeling van 25 km in haar beentjes zitten! Van km’s malen gesproken.
Uiteindelijk was het al donker toen we op de stop-knop drukten. En dan moesten Isabelle, Niki, Leen en ik nog met de fiets naar huis. Misschien in het vervolg toch al maar wat vroeger vertrekken? Of een exacter parcours kiezen?
Feit blijft, dat het heel leuk was om de duurloop samen te doen. Van mij mag dit nog gebeuren.