Huracan zijn timing trekt op niks. Zeg dat ik het gezegd heb. Toen we naar Brussel reden, viel de regen met bakken uit de hemel. Maar in Brussel zelf scheen de koperen ploert ongenadig, en was het 25 °. OK OK, zwak excuus, maar toch.
Het is dus niet gelukt om onder de 2 uur te eindigen. Bij mij werd het 2u03, bij Lieve 2u02, bij Theo 1u55 en onze papa 1u50. Hoe jonger, hoe trager. Hoe ouder, hoe sneller. Dat geeft de burger moed, nietwaar? Proficiat aan de snelle lopers in elk geval!
We vertrokken goed op tijd, omdat Theo zijn startnummer nog moest afhalen. De GPS heeft ons feilloos door de kleine straatjes van Brussel gestuurd. Zelfs onze auto vond een parkeerplaats.
Rond 14.30 u stonden we in ons startvak zenuwachtig te wezen. Zowel Lieve als ik waren aan de stille kant. Er werd weinig gezegd, bang van hetgeen dat nog moest komen, denk ik. Of laat ons zeggen dat we ons aan het concentreren waren :-)
Na de Bolero klonk het kanonschot en moesten we nog een 10-tal minuten aanschuiven voor we de matten overgingen. Zoals gewoonlijk was het weer drummen tot en met. We waren nog niet aan de eerste matten of we staken al wandelaars voorbij. Echte wandelaars, bedoel ik dan. Daar krijg ik grijs haar van! Waarom starten die mensen niet op de laatste rij?
De eerste km's gingen vrij goed en snel. Zelfs de tunnels vielen redelijk goed mee. Alleen vind ik het toch behoorlijk irriterend om zo vaak te moeten inhouden, voorbijsteken, terug optrekken, slalommen, stoep of, stoep af... Maar ja, als je daar niet tegen kunt, moet je in Brussel wegblijven. Een gelijkmatig tempo lopen is echter wel moeilijk op die manier.
Buiten de eerste drankenpost op km 3, heb ik elke drankenpost een flesje water gedronken, en er eentje over mijn hoofd, rug en armen uitgekapt. Jongens, wat was het warm! Zelfs het blikje Isostar en de flesjes drank in mijn drankgordel heb ik soldaat gemaakt. Ik denk niet dat ik ooit zoveel gedronken heb tijdens een wedstrijd.
Op km 10 kwamen we door op 1 u. Toen begon de twijfel zich in mijn hoofd te nestelen. Nog 10 km te gaan waarvan 2 serieus klimmen...zou dat wel lukken? Maar vol goede moed liepen we verder. Op km 13 was de lange afdaling, waar we onze beentjes goed hebben uitgezwaaid. "Grote stappen nemen", hoorde ik Hubert zeggen. Op km 15 zag ik dat het ons niet zou lukken om binnen de 2 uur binnen te komen. Ook Lieve had het al gezien. Vanaf dan kreeg ik het zwaarder en weigerden de benen af en toe dienst. Zelfs een gelleke bracht geen verbetering. Moet je niet vragen wat een invloed het koppeke kan hebben!
Dan kwam die verdomde Tervurenlaan er aan. Mijn benen voelden leeg aan en ik moest efkes wandelen. Ik gebaarde naar Lieve om door te lopen. Toch maar proberen om het verstand op nul te zetten en door te gaan. Na zo'n klim voelt de laatste km eigenlijk gemakkelijk aan, omdat je weer gewoon vlak mag lopen. Dit jaar was de aankomst beter georganiseerd en konden we over de laatste matten lopen, zodat je een correcte netto tijd had. 2u en 3 minuten werd het. Opdracht niet volbracht. Niks roes, niks glimlach, niks tevreden. Het is niet anders.
Ondanks dat ik me op mijn schouders en rond de hartslagmeterband had afgeplakt, sta ik vol met doorschuurwondjes. Waarschijnlijk van het vele water dat ik over mij heb gegoten. Zelfs toen we naar huis reden waren mijn kleren nog kletsnat.
En ik kan de bewijzen laten zien dat die koperen ploert de hele tijd heeft geschenen, want ik ben zelfs verbrand op mijn schouders! Ook mijn tenen staan vol blaren. Ik vrees zelfs dat enkele nagels gaan loslaten.
Oh wat is het leuk om een loper te zijn :-)
Ik denk dat ik in het najaar eens ergens een vlakke halve marathon ga lopen. Eens zien of een vlak parcours een gunstige invloed heeft op mijn tijd.
Het is dus niet gelukt om onder de 2 uur te eindigen. Bij mij werd het 2u03, bij Lieve 2u02, bij Theo 1u55 en onze papa 1u50. Hoe jonger, hoe trager. Hoe ouder, hoe sneller. Dat geeft de burger moed, nietwaar? Proficiat aan de snelle lopers in elk geval!
We vertrokken goed op tijd, omdat Theo zijn startnummer nog moest afhalen. De GPS heeft ons feilloos door de kleine straatjes van Brussel gestuurd. Zelfs onze auto vond een parkeerplaats.
Rond 14.30 u stonden we in ons startvak zenuwachtig te wezen. Zowel Lieve als ik waren aan de stille kant. Er werd weinig gezegd, bang van hetgeen dat nog moest komen, denk ik. Of laat ons zeggen dat we ons aan het concentreren waren :-)
Na de Bolero klonk het kanonschot en moesten we nog een 10-tal minuten aanschuiven voor we de matten overgingen. Zoals gewoonlijk was het weer drummen tot en met. We waren nog niet aan de eerste matten of we staken al wandelaars voorbij. Echte wandelaars, bedoel ik dan. Daar krijg ik grijs haar van! Waarom starten die mensen niet op de laatste rij?
De eerste km's gingen vrij goed en snel. Zelfs de tunnels vielen redelijk goed mee. Alleen vind ik het toch behoorlijk irriterend om zo vaak te moeten inhouden, voorbijsteken, terug optrekken, slalommen, stoep of, stoep af... Maar ja, als je daar niet tegen kunt, moet je in Brussel wegblijven. Een gelijkmatig tempo lopen is echter wel moeilijk op die manier.
Buiten de eerste drankenpost op km 3, heb ik elke drankenpost een flesje water gedronken, en er eentje over mijn hoofd, rug en armen uitgekapt. Jongens, wat was het warm! Zelfs het blikje Isostar en de flesjes drank in mijn drankgordel heb ik soldaat gemaakt. Ik denk niet dat ik ooit zoveel gedronken heb tijdens een wedstrijd.
Op km 10 kwamen we door op 1 u. Toen begon de twijfel zich in mijn hoofd te nestelen. Nog 10 km te gaan waarvan 2 serieus klimmen...zou dat wel lukken? Maar vol goede moed liepen we verder. Op km 13 was de lange afdaling, waar we onze beentjes goed hebben uitgezwaaid. "Grote stappen nemen", hoorde ik Hubert zeggen. Op km 15 zag ik dat het ons niet zou lukken om binnen de 2 uur binnen te komen. Ook Lieve had het al gezien. Vanaf dan kreeg ik het zwaarder en weigerden de benen af en toe dienst. Zelfs een gelleke bracht geen verbetering. Moet je niet vragen wat een invloed het koppeke kan hebben!
Dan kwam die verdomde Tervurenlaan er aan. Mijn benen voelden leeg aan en ik moest efkes wandelen. Ik gebaarde naar Lieve om door te lopen. Toch maar proberen om het verstand op nul te zetten en door te gaan. Na zo'n klim voelt de laatste km eigenlijk gemakkelijk aan, omdat je weer gewoon vlak mag lopen. Dit jaar was de aankomst beter georganiseerd en konden we over de laatste matten lopen, zodat je een correcte netto tijd had. 2u en 3 minuten werd het. Opdracht niet volbracht. Niks roes, niks glimlach, niks tevreden. Het is niet anders.
Ondanks dat ik me op mijn schouders en rond de hartslagmeterband had afgeplakt, sta ik vol met doorschuurwondjes. Waarschijnlijk van het vele water dat ik over mij heb gegoten. Zelfs toen we naar huis reden waren mijn kleren nog kletsnat.
En ik kan de bewijzen laten zien dat die koperen ploert de hele tijd heeft geschenen, want ik ben zelfs verbrand op mijn schouders! Ook mijn tenen staan vol blaren. Ik vrees zelfs dat enkele nagels gaan loslaten.
Oh wat is het leuk om een loper te zijn :-)
Ik denk dat ik in het najaar eens ergens een vlakke halve marathon ga lopen. Eens zien of een vlak parcours een gunstige invloed heeft op mijn tijd.
4 opmerkingen:
Ik vind het toch een héél knappe prestatie zenne! Proficiat allemaal, zowel de snelle als "trage" lopers. Ik ben er zeker van dat jullie hetzelfde parcours veel sneller zouden lopen als er minder deelnemers zouden zijn. Heel de tijd moeten opletten waar je je voeten zet is niet bepaald bevorderlijk voor de snelheid hé! Weer een prachtig verslag Sandy en laat je niets wijsmaken hé: jij kan prachtig schrijven én lopen!
Hoe kan je een PR najagen als je weet dat die blinkende ploert je persoonlijk afmaakt bij +20 graden ? Om dan nog te zwijgen over de stevige helling en teveel voeten die je in de weg lopen. Ik weet zeker dat jullie met gemak (of toch ongeveer) 20 km onder de 2 uur uitlopen. Het is kwestie van de juiste plaats (vlak parkoers) en het juiste moment (najaar-voorjaar) uit te kiezen. Maar toegegeven : ik ben ook zone sauna, ne zweter en ne puffer. Geen scherpe tijden meer als 't warmer is dan 16-17 graden. Die ambitie berg ik dan nog voor de start op.
Toch wil ik jullie een dikke proficiat wensen. Het is gezien de omstandigheden goe gedaan ! Jullie zaten ergens in de middenmoot, te weten dat er nog meer dan 10.000 lopers na jullie zijn aangekomen.
Ik moet Sandy bijtreden dat het geen weer was om te lopen, laat staan om een PR na te streven. Nooit zoveel afgezien als bij deze 11° deelname. Was een beetje te ambitieus van start gegaan, eerste 4 km in 20 minuten (voor mijn normen supersnel) daarna stektes beginnen krijgen en 't was naar de boem. Volgende 6 km aan 10 km/h. Laatste 10 km in 59 minuten aan miep miep pfff-tempo. En ik die dacht dat het verstand met de jaren kwam. Na de aankomst kwartier platte rust nodig gehad om te bekomen van de duizeligheid. Daarbovenop nog wat krampen in kuit en teen gekregen. Je hoort het big fun. Jaargang om snel te vergeten.
Positief was natuurlijk wel dat we schoon gebronzeerd waren van zo 2h in de vlakke zon te (mogen) lopen.
Volgend jaar hopelijk 15° en bewolkt met neerslag onderweg en veel zuurstof in de lucht.
Ik vind dat jullie een knappe prestatie geleverd hebben. Er waren er nog héél veel achter jullie en er zaten er nog veel meer in hunne luie zetel (oa. ikke)
En ik die dacht dat jullie een goei weertje hadden: beetje wind, wat wolkjes... Blijkbaar had Brussel ander weer dan Zoersel.
Verder ben ik het met Gwiedo eens dat jullie op een vlakker parcour en zonder te moeten slalommen onder de 2u lopen.
Maar bedenk eens: door te slalommen is jullie afgelegde afstand wel groter. Misschien hebben jullie wel 20.5 km of 21km gelopen ipv 20km en dan is 2u.03 wel heel goed.
Gek dat 2 of 3 min een verschil maken van blijheid of teleurstelling na aankomst. Ik begrijp dat wel. Je stelt een tijd voorop en die wil en zul je halen. Dat gevoel herken ik.
Desalnietemin: een welverdiende proficiat.
Een reactie posten