Oef, het bordje van km 15 zijn we net gepasseerd. Nog 6 km te gaan. “Piece of cake,” dwing ik mezelf te denken. Maar is dat ook echt een piece of cake? Eén blik op de Forerunner zegt me dat het nog altijd kan. Het doel is binnen handbereik. De tijd is me gunstig gezind. Maar op dat ander veldje op de Forerunner wordt mijn hartslag vermeld. Daar kan ik beter niet naar kijken. Zo hoog! Hoe lang houdt mijn tikkerke dat nog vol? Ik voel mijn hartslag in mijn slapen kloppen. Het zweet stroomt van mijn voorhoofd, in mijn ogen. Dat pikt. Efkes wegvegen. Maar elke onnodige beweging van het lichaam is er nu teveel aan. Ik heb al mijn energie nodig om de benen te laten draaien. Hetzelfde ritme dat ze al 15 km aan een stuk volhouden.
Tot nu toe is het al goed gegaan. Maar voel ik daar een gevoel van slapte in mijn benen opkomen? Geen risico’s pakken: we nemen een gelleke uit de drankgordel en spuiten dat in de mond. Plakkerig spul. Water achterna gieten. Ik ben buiten adem door deze onderbreking van mijn ademhaling, annex gehijg. Ik wil efkes recupereren, en wat trager lopen. Maar mijn haas merkt de vertraging en kijkt me aan. Eén blik zegt me genoeg: “Komaan, doorlopen, je kunt het!” hoor ik hem zeggen.
De vermoeidheid begint me parten te spelen en in mijn binnenste is er een stemmetje dat zegt: “jij heb makkelijk praten, voor jou is dit een duurloopje op ’t gemak, maar ik loop hier de ziel uit mijn lijf!” Een soort van verontwaardiging maakt zich meester van mij. Wat denkt die wel? Ik besef dat het de vermoeidheid is die me zulke zaken doet denken. Ik probeer mezelf wat aan te sporen. “Komaan, hier heb ik 4.5 maand voor getraind! Nu is het moment van de waarheid. Je bent goed bezig! Volhouden! Niet denken, maar doen! “
De automatische piloot staat duidelijk af. Het wordt vechten en afzien. Echt afzien. Maar ik spreek mezelf streng toe. Ik concentreer me op mijn voorganger . Die wil ik nog inhalen. Meter na meter schuif ik dichterbij. Op een gegeven moment heb ik hem te pakken. Mijn haas heeft het volgend slachtoffer al in het vizier. “Komaan Sandy, die pakken we ook nog!” Ik weiger nog te denken. Ik hijg alleen maar. Mijn benen roepen om te stoppen. Elke vezel in mijn lijf roept om te stoppen. En ik zou zo graag toegeven. Hier op dit moment zeggen: “ik hou er mee op, ik ga rusten, aan de kant staan, gewoon stoppen met lopen” Maar dat kan niet, we moeten karakter tonen. Nog efkes volhouden.
Het volk begint zich aan de kanten op te hopen. Is de finish echt dichterbij aan het komen? We maken een scherpe bocht en daar zie ik een spandoek hangen met het verlossende woord “FINISH”. Ik kijk op de Forerunner, en krijg vleugels. Het gaat lukken! Nog een klein spurtje en we vliegen de eindstreep over. En dan mag ik stoppen. Eindelijk, eindelijk, eindelijk.
Dit is maar een verhaaltje. Maar zo zou het kunnen gaan zondag. Wishful thinking?
Tot nu toe is het al goed gegaan. Maar voel ik daar een gevoel van slapte in mijn benen opkomen? Geen risico’s pakken: we nemen een gelleke uit de drankgordel en spuiten dat in de mond. Plakkerig spul. Water achterna gieten. Ik ben buiten adem door deze onderbreking van mijn ademhaling, annex gehijg. Ik wil efkes recupereren, en wat trager lopen. Maar mijn haas merkt de vertraging en kijkt me aan. Eén blik zegt me genoeg: “Komaan, doorlopen, je kunt het!” hoor ik hem zeggen.
De vermoeidheid begint me parten te spelen en in mijn binnenste is er een stemmetje dat zegt: “jij heb makkelijk praten, voor jou is dit een duurloopje op ’t gemak, maar ik loop hier de ziel uit mijn lijf!” Een soort van verontwaardiging maakt zich meester van mij. Wat denkt die wel? Ik besef dat het de vermoeidheid is die me zulke zaken doet denken. Ik probeer mezelf wat aan te sporen. “Komaan, hier heb ik 4.5 maand voor getraind! Nu is het moment van de waarheid. Je bent goed bezig! Volhouden! Niet denken, maar doen! “
De automatische piloot staat duidelijk af. Het wordt vechten en afzien. Echt afzien. Maar ik spreek mezelf streng toe. Ik concentreer me op mijn voorganger . Die wil ik nog inhalen. Meter na meter schuif ik dichterbij. Op een gegeven moment heb ik hem te pakken. Mijn haas heeft het volgend slachtoffer al in het vizier. “Komaan Sandy, die pakken we ook nog!” Ik weiger nog te denken. Ik hijg alleen maar. Mijn benen roepen om te stoppen. Elke vezel in mijn lijf roept om te stoppen. En ik zou zo graag toegeven. Hier op dit moment zeggen: “ik hou er mee op, ik ga rusten, aan de kant staan, gewoon stoppen met lopen” Maar dat kan niet, we moeten karakter tonen. Nog efkes volhouden.
Het volk begint zich aan de kanten op te hopen. Is de finish echt dichterbij aan het komen? We maken een scherpe bocht en daar zie ik een spandoek hangen met het verlossende woord “FINISH”. Ik kijk op de Forerunner, en krijg vleugels. Het gaat lukken! Nog een klein spurtje en we vliegen de eindstreep over. En dan mag ik stoppen. Eindelijk, eindelijk, eindelijk.
Dit is maar een verhaaltje. Maar zo zou het kunnen gaan zondag. Wishful thinking?
4 opmerkingen:
hey gasten
ik heb jullie zien trainen en afzien
ik ben er zeker van dat jullie dit kunnen
veel succes
Hopelijk en voor deze ene keer zijn dromen geen bedrog !
Sukses zal ik zondag wel toewensen :-))
Sandy, Dirk, Marjo, Nancy, May, Leen, Guy, Lieven, .... (en al de anderen welke ik vergeet),
Voor mij is dit spijtig genoeg wisful thinking, maar ik ben er absoluut van overtuigd dat jullie allemaal in jullie opzet slagen.
Wanneer ik jullie uitloopsnelheid van afgelopen dinsdag bekijk (10,5 km/uur op mijn fiets nagekeken) heb ik veel achterstand in te halen.
Ik stel dan ook voor dat jullie allemaal als mijn haas fungeren bij de volgende uitdaging.
Succes zondag en ik zal uiteraard op de eerste rij staan om jullie aan te moedigen.
Hou de zenuwen onder controle en tot zondag.
Mooi verhaal Sandy, ik was me al helemaal aan het inleven :-)
Eindelijk is het dan zover, we hebben er lang genoeg voor getraind! Lopen zullen we, gedomme, Eindhoven...here we come!!
Een reactie posten