Vrijdagavond even gaan lopen om mijn beentjes te testen.Ik had namelijk al 14 dagen niet meer gelopen wegens vakantie. Aangezien het een bergvakantie was, hoopte ik stiekem dat die hoogte me wel in vorm zou houden. PANIEK! dat lopen ging van geen kanten. Waarom had ik me toch opgegeven om mee te doen?
Zaterdag op tijd vertrokken, want hoe ging dat daar allemaal verlopen? Het leek zo ingewikkeld met die bussen. Snel ontmoette ik mijn medelopers maar rustiger werd ik daar niet van . Zij bleken al even zenuwachtig; Giechelen, babbelen en veel lachen op voorhand.
Gelukkig was Dirk, mijn compagnon op de aflossingsplaats de rust zelve. En wij weg met de bus. Die chauffer had daar precies nog nooit gereden en en begon al met verkeerd te rijden. Er werd al in de bus gelachen: als we maar op tijd zijn voor ons aflossing :)
In Merksplas aangekomen moest ik natuurlijk nog eens naar het toilet. Geen toilet te zien, we stonden tussn de velden. Samen met nog enkele dames dan maar in het veld. (uiteraard uit het zicht van de anderen.)
Dan kwamen de aflossers en marathonners één voor één voorbij onder gejuich van alle anderen. Lander, Evelien en Dirk konden ook starten en even later zag ik Theo met Lieve aankomen. Gelukkig was ik mijn hartslagmeter vergeten aan te doen want ik denk dat ik toen al bijna in't rood ging.
Onder stille aanmoedigingen van Theo ( waarvoor dank) heb ik gelopen wat ik kon. Op laatst kon ik enkel nog denken: als ik aan de brug ben, ben ik er. Daar stond Marjo al te zwaaien. Zij vertrok als een hazewind.
Het weerzien in Rijkevorsel was zeer plezant. Verhalen, tijden en snelheden werden uitgewisseld.Adrenaline stroomde nog volop door onze aderen.
We konden Sandy nog zien aankomen die stralend en precies helemaal niet moe, over de meet ging.
Het terrasje achteraf deed ook deugd. Er blijft een warm gevoel over van zoveel samenhorigheid.
Aan alle deelnemers : een dikke proficiat!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten