St-Lenaerts - Rijkevorsel

De malse dames tateren graag, maar schrijven ook graag. De mond staat niet vaak stil en de vingers vliegen over het klavier. Dus hierbij mijn verslagje van de laatste etappe:

In tegenstelling tot de andere Mall’se Dames ben ik lange tijd rustig en zenuwen-vrij gebleven. Luk kwam me rond 6 uur halen en samen reden we naar St-Lenaerts. We gingen beide de laatste etappe lopen in de estafettemarathon. Ik voor De Mall’se Dames, hij voor Miep Miep Zoef. In St-Lenaerts zelf was nog weinig beweging te zien. Op de wisselplaats waren een paar mensen de bevoorrading aan het klaar zetten. Voor de rest geen enkele loper te zien.
Ik ben met Luk al wandelend het begin van ons parcours gaan verkennen. Tot aan de vaart gewandeld en terug. Nog altijd rustig, maar af en toe vroegen we onszelf toch al af waarom we ook al weer wilden meedoen?
Toen we terugkwamen had de pendelbus een lading estafettelopers afgezet. Er kwam wat leven in de brouwerij. We zagen ook Greet die het zou moeten afmaken voor De Daltons. Zij ging al snel warmlopen want via de GSM werden we op de hoogte gehouden van de vorderingen van haar collega-lopers. Toen hingen de Daltons tweede.
De eerste marathonlopers passeerden en kregen een applausje. Dan begonnen ook de eerste estafettelopers aan te komen. Het begon al fameus te kriebelen toen ik telkens een loper zag wegstuiven. Dan arriveerde Desmond, die Greet kwam aflossen.
Ondertussen passeerde Dirk, de enige van de club die de individuele marathon ging lopen. Ik had hem de dag ervoor nog wat turbokoeken bezorgd. Dat had ik al zwanzend beloofd, en ik wilde het niet op mijn geweten hebben dat hij een slechte marathon zou lopen. Dirk passeerde het 35km-punt in 2u en 26 minuten, dus het was nog altijd mogelijk om binnen de 3 uur te finishen.
Daarna kwam Guy aan. En een beetje later ook Liliane. Van onze 4 ploegen zou er nog eentje moeten komen, en dat was Nancy. Ik zou van haar de nummer overpakken.
Lieve had me al een sms gestuurd dat ze 11.8 km/u had gelopen. Mijn hart ging tekeer. Jongens, dat zou ik nooit kunnen! Dan nog efkes met Nancy gebeld. Die wist te vertellen dat ook de andere Mall’se Dames May en Leen keigoed hadden gelopen en dat ook Marjo fel bezig was. Theo begleidde onze vrouwenploeg met de fiets. Hij had me een sms gestuurd dat we op 20 km aan een tijd van 1u 52min zaten. Dus er zat een goei kans in dat we onder de 4 uur zouden eindigen. Dat was uiteindelijk ons doel.
Ik wist dat Nancy rond 19.30 u zou vertrekken. Guy vertelde me dat hij met mij mee zou lopen tot in Rijkevorsel. In eerste instantie dacht ik: “verdorie, niet doen, ik wil geen pottekijkers die me zien afzien, me zien strompelen, me zien naar adem happen.” Het was al erg genoeg dat Theo dat allemaal zou zien. Ik probeerde hem te overhalen om samen met Nancy met de auto naar Rijkevorsel te rijden, maar nee hoor, hij ging samen met mij lopen. Shiiiit!
Het was hoog tijd dat ik ging warmlopen, dus ik heb mijn vestje en Luk zijn autosleutels in Guy zijn handen geduwd en vertrok. De benen voelde goed aan. Alles zat snor. Alleen begonnen de zenuwen mij parten te spelen. Zowel Guy als ik waren erg nieuwsgierig naar de resultaten van onze snelle ploeg. Omdat ik mijn GSM bij had, kon ik wel efkes bellen, maar met zenuwachtige vingers ging dat toch een beetje minder vlot. Bleek dat de Daltons gewonnen hadden! Dikke proficiat! Greet had de voorsprong die Wouter bijeengelopen had, kunnen handhaven.
Plots kwam Theo eraan gefietst. Nancy was er bijna. Het eerste wat hij zei was: “alle Mall’se Dames hebben tussen de 11 en 12 km/u gelopen.” Ik bestierf het bijna. Dat zou ik nooit kunnen! De zenuwen die me de dagen ervoor vreemd waren geweest, sloegen in alle hevigheid pardoes toe. Veel tijd om na te denken had ik niet want daar was Nancy al! Ik nam de nummer over en hop, weg waren we. De nummer zat aan een elastiek dat je kon dicht clipsen. Het lukte me niet direct om die nummer goed te krijgen. Guy zei me de nummer aan hem te geven, hij zou dat wel in orde brengen. Kon ik me concentreren op het lopen. Bleek dat de nummer aan 1 kant was losgekomen, dus dat zou lastig lopen. Guy heeft de hele tijd mijn nummer vastgehouden, de lieve schat! Dus daar liep ik dan. Links van mij Guy die mijn nummer droeg en me op tijd aanmoedigde, rechts van mij fietste Theo die voor mij drinken ging halen aan de drankpost. Wat een luxe! Ik moest niks anders doen dat lopen! De heren zorgden voor alles!
Guy merkte op een gegeven moment op dat het wel heel stil was, dat enkel mijn ademhaling (hij bedoelde vast “gehijg”) te horen was. Ik had nog net genoeg adem om hem te zeggen dat hiermee het bewijs was geleverd dat ik mijn klep wel dicht kon houden als het echt moest.
Een meter of 50 voor mij liep een vrouw met begleider. De mannen zeiden dat ik die nog wel kon “pakken”. Ik vroeg me af hoe. Sneller kon ik niet. Maar beetje bij beetje kwam ik dichter. En voor ik halverwege was, heb ik ze toch kunnen pakken.
We sloegen af richting Rijkevorsel. Op een gegeven moment was de kerktoren te zien. “Komaan Sandy,” zei Theo, “de kerktoren is in zicht. Tijd om er een lap op te geven”. “Wacht nog maar efkes” zei de Guy “het is nog te vroeg”. Ik liet de mannen maar zeggen, maar vroeg me af of die echt dachten dat ik nog rapper kon?
Dan kwamen we op de grote baan. Er stond een beetje volk aan de kant. Sommige riepen bemoedigingen toe en applaudiseerden. Wel leuk. Guy stopte me de nummer toe. In de bocht zag ik ineens Nancy en Marjo staan. Nancy was door het dolle heen en stond te roepen en te dansen! Samen liepen ze met me mee, het dorp in. Automatisch ging ik nog wat sneller. Adrenaline, zeker? Ik liep geflankeerd door Nancy, Marjo, Guy en Theo het dorp binnen. We passeerden de andere estafettelopers die –al gedoucht en wel- aan de kant stonden te kijken. Ze moedigden me nog aan en zo liep ik de tijd van 3u 45 min en 35 sec. tegemoet. Toen ik de laatste 50 meter liep, had ik echt “kiekevel” op mijn armen. Wat een beleving! Wat een feest! De Mall’se Dames waren allemaal héél content met die tijd. We hadden bijna een kwartier op overschot! Bleek dat ik toch nog 11.4 km/u heb gehaald. Ik kon het toch!
Na de douche hebben we nagepraat op een terraske. Ik zag de vrouw van Dirk ineens zitten. Bleek dat hij 2u 55 min had gelopen! Een nieuw PR voor hem! Even later kwam hij aangelopen en kreeg ik een kus, als dank voor de turbokoeken die hun effect blijkbaar niet gemist hebben! Chique gedaan!
Als ik me goed herinner zijn onze Daltons gewonnen met een tijd rond 2u 41min. Onze Miep Miep Zoeffers hadden een tijd van 3u 24 min en onze Dappere Dalliërs finishten rond de 3u en een paar seconden.
Allemaal heel knap gelopen, hoor!

Een woord van dank aan alle Mall’se Dames die de ziel uit hun lijf hebben gelopen om een mooie tijd te behalen! Dank aan Luc voor de rit heen, dank aan Stef voor de rit terug!

Ik wil ook een speciaal dankwoordje richten aan mijn begleiders, Guy en Theo! Theo omdat hij 42 km aan een stuk aan een slakkegangetje heeft meegefietst met de Mall’se Dames, omdat hij ons van drinken heeft voorzien, omdat hij onze zakdoekjes en vestjes wilde bijhouden, omdat hij ons op de hoogte heeft gehouden van de vorderingen van de andere dames en niet in de laatste plaats: omdat hij er in geslaagd is de totale eindtijd op de FR305 correct te registreren ;-)
En Guy omdat hij mijn nummer de hele tijd heeft vastgehouden, omdat hij plaats liet zodat ik de bochten kort kon aansnijden, omdat hij de dingen altijd zo weet te zeggen dat ik niet weet of hij me aan het uitlachen of aan het aanmoedigen is, omdat hij me ondanks alles toch wist te motiveren met de juiste woorden op het juiste moment. Kortom, dank voor jullie toffe gezelschap! Ik heb er van genoten!