Dat er talent zat onder de leden van den Dal was al langer geweten. Dat we in 1 wedstrijd op (bijna) elke afstand een podiumplaats kunnen wegkapen, wordt in Wortel haast traditie.
Vrijdagavond werd daar de Landlopersjogging georganiseerd. Er was keuze tussen 3 – 6 – 9 of 16 km. Eigenlijk was de 3 bijna 3,5, en de 6 bijna 7, en de 9 was een paar honderd meter meer, maar meegaande mensen als wij zijn, doen we daar niet moeilijk over. We weten immers hoe moelijk het is om een wedstrijd te organiseren waarvan de afstanden perfect kloppen, nietwaar Jaak?
In een vlaag van zelfvertwijfeling had May zich ingeschreven voor de 6 km. “Niet genoeg getraind” luidde de verklaring. De familie Vermonden tekende present op elke afstand, want Annelies koos voor de 3 km, en Wouter voor de 9 km.
Ook een andere familie waar het talent met de genen werd meegegeven, de Fransskens, was aanwezig: zowel Whoopy als Desmond zouden de 6 km lopen. Zo ook Luk en Nancy.
Alvorens Lanse op weekend vertrok, kwam de mannelijke helft van de familie Callebaut nog snel een wedstrijdje meepikken,. Lanse ging de 6 km lopen en Stef de 9.
Ikzelf, Dirk (van naast den Aldi) en Inge (van den anderen Dirk) gingen ons beste beentje voorzetten op de 9 km. Dirk (van Inge, volgt ge nog?) koos dan weer voor de langste afstand, zoals altijd vergezeld van snelheidscontroleur Arthur.
Eens we aan de start stonden weerklonk de Bolero van Ravel. “Wat ze in Brussel kunnen, kunnen wij ook!” schalde door de luidsprekers. Niet goed voor de zenuwen, dat melodietje. Een oorverdovend kanonschot ontbrak, maar dat was niet nodig om ons in gang te krijgen.
Al gauw zaten we op koerssnelheid. Een schuine blik op de Forerunner leerde me dat we rond de 11,4 km/u liepen. Perfect tempo. Perfecte temperatuur, alleen een beetje veel wind. In de bossen hadden we daar niet veel last van, maar de laatste kilometers wel. Onderweg was er redelijk wat mul zand waar we moesten doorploegen, maar Dirk hield een strak tempo aan, en Inge en ik wisten dat te volgen. We verzeilden in een groepje van een man/vrouw of 7, waarbij soms haasje-over werd gespeeld. Dirk keek regelmatig achterom om te zien of we nog volgden, maar eigenlijk was dat niet nodig. Hij hoorde mij letterlijk in zijn nek hijgen. Ook een andere man keek op tijd en stond met een vrij bezorgde blik achterom naar mij. Sorry hé jongens, af en toe maak ik lawaai :-)
Eens we de asfalt terug naderden, kreeg de wind meer vat op ons, dus was het zaak om dicht bij het groepje te blijven. En dat lukte. Finishtijd: 49 min 23 seconden. Dat is zo’n 50 seconden trager als vorig jaar, maar dat kon ons niet deren. Dirk content, ikke content, Inge content! Ook na de finish zagen we alleen tevreden gezichten: Luk en Nancy hadden beide rond de 12 km/u gelopen! May had vlak na de start al spijt dat ze niet voor de 9 km had gekozen, want de beentjes waren goed in vorm. Twijfel was dus voor niks nodig, hé May!
Ondanks Stefs snelheid moest ook hij de duimen leggen voor zijn jongere versie, want Lanse haalde ruim 13 km/u!
Maar dan…de podiumplaatsen: Desmond kwam als winnaar over de meet op de 6 km. Annelies werd 3e vrouw op de 3 km. Hoewel hij nóg sneller had gelopen als vorig jaar, moest Wouter de overwinning deze keer aan iemand anders laten, maar hij werd wel knap 3e met een fabelachtige tijd! En als ex-wielrenner Dave Bruylandts geen uitstap naar de loopsport had gemaakt, had ook Dirk de hoefsmid een derde plaats weggekaapt op de 16 km. Nu werd hij echter knap vierde.
Voor en na de wedstrijd zijn we de Sjarel nog tegenkomen, een man uit Rijkevorsel die ons na de statenloop in Brecht een lift naar de douches in de sporthal had gegeven. Hij kende ons nog. Tja, Nancy en ik waren hem de dag na Brecht in Breda in den Ikea tegengekomen. Van toeval gesproken. In Wortel was hij er dus ook. Nu zijn Nancy en ik wel goei vriendinnen, héél goei vriendinnen zelfs, maar van promiscue gedrag kan men ons toch niet betichten, dacht ik zo. De Sjarel had er nochtans zijn twijfels over, want in de douches had hij aan de mannen de vraag gesteld of de relatie tussen Nancy en mij wel helemaal zuiver was – om het zacht uit te drukken. Tja Sjarel, voor jou een vraag, voor ons een weet, hé! ;-)
Eenmaal gedoucht, werden de loopprestaties besproken met een Trappist of een soepke.
De prijsuitreiking liet even op zich wachten, maar vervelen hebben we ons zeker niet gedaan, want er werd ter plekke een veiling geïmproviseerd. De vrouw van één van de organisatoren had een waardebon gewonnen maar was niet geïnteresseerd, dus werd besloten deze te verkopen voor het goede doel. Inhoud? Een proefrit met een Porsche! Ooit had Luk Nancy wijsgemaakt dat hij met een Porsche reed, om haar wat bang te maken toen zij met zijn auto moest rijden bij de aflossingsmarathon in Rijkevorsel. Nancy en auto’s is niet altijd een geslaagde combinatie, dus een Porsche zag ze helemaal niet zitten. Luk besloot vrijdagavond om daar verandering in te brengen en bracht een bod uit op de waardebon. Nancy bleef halsstarrig ontkennen dat ze ooit in een Porsche zou stappen, maar ze zal op haar woorden moeten terugkomen, want Luk heeft de bon gekocht. Nancy ZAL met een Porsche rijden!
Ik kan niet wachten op de verhalen die ongetwijfeld zullen volgen :-)
Hoewel de Kasteellopers van Vorselaar ons in aantal overtroffen, en indruk probeerden te maken door zich uniformsgewijs te tooien in felgroene truitjes, was dat buiten ons gerekend. Bij de prijsuitreiking van (bijna) elke afstand moest iemand van onze tafel naar voren komen, dus hebben we hem luid, zéér luid toegejuichd. Ze hebben daar geweten dat den DAL aanwezig was!
Omdat Desmond niet kon blijven voor de prijsuitreiking, had de jonge Arthur zich aangeboden om de prijs in ontvangst te nemen. De bewonderende blikken en uitroepen van de tafels in de buurt logen er niet om. “Heeft dat manneke de 6 km gelopen? En gewonnen?” Zonder blikken of blozen bevestigde vader Dirk dat. Als hij het talent van zijn vader geërfd heeft, zal het niet al te lang duren voor deze woorden waarheid worden.
Ah ja, foto’s vind je
hier.
