Je wordt ouder, papa.

Als een mens 30 jaar wordt en daar een beetje moeite mee heeft, zijn er de vrienden om hem te troosten, nietwaar? We dachten dat Wim véél troost nodig had, dus zijn we met een hele bende naar Rijkevorsel afgezakt om hem wat op te beuren.
Als cadeau hadden we hem een grote kartonnen doos gegeven vol piepschuim met daarin wat spulletjes verstopt, zoals envelopjes met geld, een toepasselijk t-shirt, een pot gel waarin muntstukken gestopt waren en vooral: mindfood. Spreuken over de vele voordelen van 30 jaar worden. Eéntje vind ik geweldig: “Totdat het langer duurt om uit te rusten dan om moe te raken, ben je nog niet oud”. Een waarheid als een koe. Volgens mij zijn er vandaag toch enkelen wiens hoofdpijn hen vertelt dat ze oud worden. Enfin dat denk ik maar. Ik baseer me op de nachtelijke taferelen die ik gezien heb.

Zo was er Guy die weliswaar terug is in ons koude Belgenlandje na zijn Afrika-reis, maar wiens inwendige temperatuur duidelijk nog niet was afgekoeld. Na een paar Trappisten gaf hij meer en meer uiting aan zijn koortsigheid en zag ik sommige Dallers hun wenkbrauwen optrekken bij het aanschouwen van zijn ….euhm, dansbewegingen. In het bijzonder als er vrouwelijk schoon in de buurt was. Jawadde.
Zo was er Luk die halstarrig en koppig bleef weigeren om een pint te drinken. Karakter, man, karakter! Met het oog op de preselecties van de Miss Dal verkiezing, werd goed in het oog gehouden of Luk als jurylid niet beïnvloed werd. Ik vrees dat er af en toe toch van enige beïnvloeding sprake was. Of toont hij in alle omstandigheden zijn sterk karakter?
Zo was er Lieve die om 12.00 u zelf het feestvarken mocht uithangen wegens een jaartje ouder. Iedereen stond in rij om de blonde schone in prachtige MD-oufit proficiat te wensen, en dat liet ze zich graag welgevallen. Alleen was er één adonis die haar glad over het hoofd zag. Je moet je vrienden dringend wat manieren bijbrengen, Wim! Gelukkig “kwam” Theo later op de avond nog om één en ander goed te maken.
Zo was er Nancy die de opdracht had gekregen om mij in het gareel te houden. Ze is met verve in haar opdracht geslaagd, want regelmatig stelde ze me de vraag of ik haar trainingschema “Kriek – Kriek – platte water – Kriek – Kriek – platte water – Kriek…” opvolgde. Merci, coach! Alle eventuele twijfels over haar flashy groene outfit werden overboord gegooid op het moment dat Guy haar de vraag stelde die elke vrouw zo graag hoort: “Ben jij niet afgevallen?” Punten gescoord, Guy!
Zo waren en Dirk en Inge die samen de bloemekes kwamen buitenzetten. Inge verbaasde zich over het fatsoen van de Dallers. Ik vraag me af met welke verhalen Dirk soms thuiskomt. Ooit anders geweten dan dat de Dallers fatsoenlijke mensen zijn? Nee toch?
Zo was er May die zich met de jeugd wilde meten. “Als die jeugd denkt dat ze kunnen dansen, dan kan ik dat ook!” was haar motto. Armen in de lucht, been vooruit en start. En als een volleerde pogo’ster gooide May zich tussen het jeugdig geweld. Daar kunnen die snotneuzen nog iets van leren!
Zo was er Sonja die de medaille van de avond krijgt. Tot 22.00 u moeten werken, tot 4.00 u fuiven en dansen, dan nog taxi spelen en om 7.00 u terug op het werk verwacht worden. Hoe dapper!

Je ziet het, Wim, wanhoop niet. Zelfs de “oudere garde” weet nog wat plezier maken is. Zoals één van de spreuken gisteren vertelde: “Je wordt niet ouder, enkel beter”. I rest my case.