Blessureleed

We balanceren allemaal wel eens op de rand van onze belastbaarheid. Het punt waarop we gestage vooruitgang boeken en in bloedvorm zijn, maar er verstandig moet omgesprongen worden met de aard van de training. Want anders reclameert ons lichaam en stuurt het niet mis te verstane signalen uit in de vorm van pijn.

Soms blijven we –letterlijk- te lang lopen met een pijntje. “We zijn immers geen watjes!” OF “Als het er vanzelf gekomen is, zal het ook wel vanzelf weggaan.!” Helaas is dat niet altijd het geval.

De voorbije jaren sukkelde Karin met haar rug. Het heeft haar uiteindelijk doen besluiten om –voorlopig- te stoppen met lopen. Die “voorlopig” duurt nu al bijna 2 jaar. We hopen echter nog altijd dat die rug eens leert om zich te gedragen, en dat ze terug trouwe elke week op post is om samen met ons de kilometers te malen. En te tateren. En te zeveren. En te lachen.

Leen kampte 2 jaar geleden met een pijntje in haar heup. Dat pijntje werd een grote pijn en verplichtte haar om de benen –voorlopig- stil te houden. “Dan maar fietsen!” dacht Leen. Maar daar was haar nek niet mee akkoord. Talloze behandelingen en diverse doktersbezoeken brachten nog steeds niet het verhoopte resultaat.
We hopen echter nog altijd dat die nek en die heup leren om zich te gedragen, en dat ze terug trouw elke week op post is om samen met ons de kilometers te malen. En te tateren. En te zeveren. En te lachen.

Gerd schitterde vorige week zaterdag op de aflossingsmarathon toen ze als lid van de Lucky Lukes de eer van de ploeg hoog wist te houden, door Dirk af te poederen. Hij mocht wel even dichterbij komen, maar ze liet hem toch maar mooi achter! En dat strakke tempo wist ze 9 km aan een stuk vol te houden. Maar zo kennen we Gerd: als een tempovaste snelle loopster.
Bij een bezoek aan de hondenschool zondag, sloeg het noodlot echter toe. Gerd schoof uit, kwam ten val en brak daarbij haar pols en tot overmaat van ramp ook haar enkel. Die enkel moest maandag zelfs geopereerd worden.
We hopen echter dat de pols en vooral de enkel zeer snel zullen leren om zich te gedragen, en dat ze terug trouw elke week op post is om samen met ons de kilometers te malen. En te tateren. En te zeveren. En te lachen.

Elke niet-sporter zou bovenstaande blesures aangrijpen als het ideale argument om nooit meer enige vorm van sport te moeten beoefenen. Wij weten echter 100% zeker dat deze 3 dames doorzetters zijn van het zuiverste ras. Wij weten dat als hun lichaam het enigszins toelaat, ze altijd opnieuw zullen proberen om terug te lopen. Zelfs als zijn die eerste stapjes wankel en onzeker, toch zullen ze ze zetten. Geen enkele blessure krijgt hen klein. Hoe lang de herstelperiode ook duurt, hoe moeilijk de te bewandelen weg ook is, hoe ontmoedigend de resultaten soms zijn. Ze geven nooit op.

Karin, Leen, Gerd: houd moed!
Wat zullen we blij zijn als we nog eens allemaal samen de loopschoenen mogen aantrekken voor een tochtje door de natuur. We kijken al uit naar de gezamenlijk kwettertraining die het ongetwijfeld zal worden. En na afloop trakteren we jullie op een frisse pint om de terugkeer van de verloren dochters te vieren. Beloofd!