Halve van Eindhoven

Toen ik in het startvak C3 plaatsnam zag ik dat ik mijn gewone schoenen nog aanhad in plaats van mijn sportschoenen. Paniek ! Vlug terug naar de parking van de sportuniversiteit om mijn schoenen te wisselen. Waar stonden de auto’s weer ? Doemme toch!
Zo werd ik zondagnacht om drie ’s morgens wakker. Wat was ik blij dat het maar een droom was. Dit om even aan te geven dat we toch allemaal, bij de ene al wat meer als bij de andere, bewust of onbewust naar de halve marathon van Eindhoven toeleefden.

Zondagmorgen 11u00 hadden we afgesproken met 13 aan de carpoolparking van de Rodendijk te Zoersel.
De dalnemers: Sandy, Nancy, Lieve, Isabelle, Niki, Marjo, Tracy, Luk, Theo, Stef, Louis en Dirk. Jaak was onze 13e en belangrijkste pion: hij had zijn fiets bij en volgde ons tijdens het parcours, moedigde ons aan, trok foto’s, had warme kledij voor ons, enz. Dat is wat men noemt comfort. Nooit was Jaak zo populair !

We reden met drie auto’s naar Eindhoven. Luk, Theo en Jaak waren onze chauffeurs. Luk trok kop: zijn gps was ingesteld, Nancy was co-piloot en ikzelf had ook nog een reisroute geprint via google-maps, ofwel drie kansen voor een vlotte reis naar ginder. Onderweg misten we evenwel een afslag vermits Nancy en ik verstrengeld waren in een partijtje blue-tooth met onze gsm’s.
U raadt het al: het evoluon en andere bezienswaardigheden in Eindhoven hebben we twee keer gezien. Voor cultuur en toerisme staan we ook open tijdens een wedstrijddag. Dit neemt ook de spanning een beetje weg, nietwaar Luk ?

Op de parking van de universiteit in Eindhoven hielden we onze picknick: ons tafeltje werd opgesteld en voorzien van een kleurig tafelkleed. Lieve vergastte ons op wit en rozijnenbrood, choco, poepgelei, boter, messen en keukenrol. Veel keukenrol want Lieve kent haar maatjes van den DAL: het loopt soms nogal eens uit de hand !
We vulden één grote sportzak met droge kledij, drank en vuilniszakken tegen de regen. Jaak met de sportzak op zijn rug sprong gezwind op zijn fiets en weg was hij. Wij namen de bus naar het station – beursgebouw waar we onze startnummer gingen ophalen. Nog een sanitaire stop en op naar de start.

De lucht wordt grijs, het begint te druppelen, eerst nog zachtjes maar later een echte plensbui. De meesten onder ons hadden hun vuilzak aan: Isabelle had veruit de grootste. We stonden daar toch wel een beetje als een kudde koeien in de wei als het regent: dicht bij elkaar met de rug naar de regen en wachten op beterschap.

Het startschot werd gegeven om 14u15. Omstreeks 14u30 passeerden we de startlijn en konden we aan onze halve marathon beginnen. Al vlug waren Stef, Luk en Louis weg, ik volgde op korte afstand met achter mij Lieve en Theo en daarachter de rest van de groep. Het weer was uitstekend om te lopen: fris en regenachtig.
Niet te vlug starten en eenzelfde tempo proberen aan te houden. Dat had ik onthouden van vorig jaar. Na een 5-tal km kreeg ik onverwacht een schouderklopje. Het was Lieve, zij pikte aan en samen liepen we verder. Enkele kilometer verderop moest ik een plaspauze inlassen. Hier hebben wij (mannen) het voordeel van een haag of boom. Mijn garmin gaf aan dat ik 1min06 was gestopt. Het leken wel 5 minuten. Ook Lieve diende onderweg gebruik te maken van de opgestelde sanitaire boxes. Zo kwamen we terug samen en liepen geconcentreerd - niet te veel pratend - op tempo - de halve marathon uit.

Vanaf dat moment zie je veel blije gezichten. We hebben het gehaald ! Onze maatjes zaten allemaal kort bij elkaar. 10 van de 12 zaten met hun eindtijd tussen 1u56 en 2u04. Twee uitschieters namelijk Stef die in zijn eerste halve marathon al een prachttijd van 1u45min50 neerzet en Niki met 2u16min50 die zich in de eerste 10 km had vergaloppeerd, dacht aan opgeven maar toch volhield en verdienstelijk eindigde. De tijden van vorig jaar werden aanzienlijk verbeterd, sommigen hebben zelfs tot meer dan 7 minuten sneller gelopen.
De droge kledij die Jaak ons na de aankomst toestopte deed deugd. Verzameling aan het gebakkraam en vandaar al stappend terug naar de bus. Op de parking hebben we nog gesmikkeld van de appeltjes en marsen van Theo. Vanaf dan was het richting huiswaarts.

Doen we dit volgend jaar nog eens over ? Ik mis nu al het gelach, het gezwans, het gehijg, de (training)afspraakjes, …

Dirk