Krachttraining

Krachttraining. Zo omschreef Hubert een oefening die we vrijdagavond op de piste moesten doen. Het zag er simpel en gemakkelijk uit. Gewoon een hele grote stap nemen en ondertussen met de knie van het andere been bijna de grond raken. Voet bijtrekken en dan een volgende grote stap pakken, zodat de andere knie bijna de grond raakte.
De eerste meters werd er gelachen omdat we de oefening niet gewend waren en het er een beetje idioot uitzag. Dat lachen veranderde na een paar meter al snel in jammeren en zagen en klagen. Viel dat tegen, zeg! Mijn dijspieren voelden aan zoals na de klim op de Tervurenlaan in Brussel. Klaar om te ontploffen.

Maar de echte pijn zou nog komen. De dag erna. En vooral, twéé dagen later.
Gisteren voelde ik het trekken naast mijn hamstrings. Raar, want die spieren had ik tijdens de oefening zelf niet gevoeld. Om één en ander los te maken had ik ons mannen overhaald om een toerke te gaan lopen. Een goei 3 kilometer heb ik gejogd, gewandeld, soms een spurtje getrokken, tikkertje gespeeld. De stijfheid zou wel verdwijnen. Dacht ik.

Verkeerd gedacht! Vandaag is het nog erger dan gisteren. Rechtstaan vanuit zittende positie geeft me een “flash forward” van hoe het zal zijn als ik een oud verrimpeld besje van 80 ben.
Hoewel de spiegel mij altijd van het tegendeel overtuigt, weet ik nu toch zeker dat er tussen het vet van mijn poep ook ergens spieren moeten zitten, want zelfs daar doet het pijn!

“No pain no gain”, zullen we maar denken. Dan heb ik de laatste 2 dagen toch héél wat gewonnen, hoor.